WL / Tekst + Fotografie

Sinds 2019 ben ik een zeer tevreden berijder van een Toyota C-HR. Een hybride versie, met 1800 cc benzine- en een elektromotor. Rijdt 1:20,5: stil, comfortabel, zuinig, veilig. Een opvallende auto, die nu nog opvallender is geworden. (Het is trouwens ook één van de meest gestolen auto's: dat is iets minder.) Geen nieuwe auto voor ons voorlopig, maar ik kijk wel uit naar het verschijnen van dit voertuig op de Nederlandse wegen. Voorjaar 2014, geloof ik.

Welvaart is mooi, fijn, goed. Zeker als iedereen daar van kan profiteren. Wat in Nederland alles behalve het geval is: na dertien jaar een VVD-premier zien we dat slechts een beperkte groep mensen van de rijkdom kan genieten en dat de verschillen tussen rijk en arm in Nederland eerder groter dan kleiner zijn geworden. Een gevoel van 'te veel' overvalt mij als ik Hoog Catharijne in loop. Te veel, te duur - dit is zichtbaar niet voor iedereen weggelegd. Kapitalisme op z'n lelijkst. Groeien, meer, groter, nog meer. Zo moet het volgens mij niet, willen we deze bol leefbaar houden.

 ...en onze kinderen en kleinkinderen, zou dit de beste oplossing zijn. Pro-Europa (oorlogen, milieu - Europa was nog nooit zó hard nodig als nu!), verdraagzaam, sociaal.  En een (krappe) meerderheid. Maar helaas: ik zie dit niet gebeuren. Zeker niet met Plasterk als verkenner en straks ook formateur (voorspel ik). Marcia Luyten schrijft: Zo ontrolt zich het Trump Playbook. Terwijl Wilders zich hult in een schapenvacht, gaan NSC, VVD en BBB mee in zijn spel. De inzet is sloop. Sloop van cultuur, publieke media, internationale betrokkenheid en klimaatbeleid. Hongarije en Polen lieten zien hoe snel zoiets kan gaan.  En Maaike Bos:  Zaterdag hadden Niels van der Laan en Jeroen Woe in Even tot hier (BNNVara) een sterk item rond de ijskast van de milde Wilders. In een debat had hij Omtzigt verzekerd dat hij de lastige PVV-standpunten gerust ‘tijdelijk in de ijskast zet’. De witte kast op beeld achter hen vulde zich rap met plastic bewaarbakjes vol beperkt houdbaar materi...

In de Volkskrant analyseert Sheila Sitalsing - ik ben fan - de verkiezingsuitslag. Ik zal hier niet het hele verhaal onder plakken, maar enkele heerlijke zinnen. Wat een schrijfstijl, wat een analytisch vermogen, wat een vertaling van gedachten naar tekst. Om heel erg jaloers op te zijn. De paniekerige grimlach en de verwarring in de ogen van Dilan Yesilgöz, de kleine Faust die had gedacht dat ze de poort van het slot kon halen voor Geert Wilders en daar ongeschonden mee weg zou komen. In één zin, met het ongebruikelijke maar veelzeggende woord grimlach, het verlies van de VVD uitgelegd. Op de verkiezingsbijeenkomst van de VVD klonk gejuich toen bekend werd dat Bij1 haar ene zetel kwijt zou raken. Sitalsing: Dat de elite van de nog-altijd-regeringspartij – huidige en voormalige bewindspersonen, volksvertegenwoordigers uit het ganse land, grote donateurs, adviseurs, spindoctors, strategen, vooraanstaande leden en andere kopstukken – grote lol heeft omdat een worstelend emancipatieparti...

In een serie wekelijkse blogberichtjes (vrijdagavond 21:30 uur) doe ik uit de doeken waar de PVV - de grootste politieke partij in de Tweede Kamer, onze volksvertegenwoordiging - voor staat. Althans, wat er in hun partijprogramma staat waarmee ze de verkiezingen van 2023 in zijn gegaan. Tegen het humaan behandelen van mensen die vluchten voor oorlog en geweld, tegen milieumaatregelen, tegen vrijheid van onderwijs, voor Rusland en tegen hulp aan Oekraïne, voor discriminatie en dus ook: programmapunten die indruisen tegen onze grondwet. Waarvan de eerste regels al in 1798 werden vastgelegd. Vet  gedrukt: de letterlijke tekst uit het PVV verkiezingsprogramma. --- Asielzoekers doen zich op luxe cruiseschepen tegoed aan gratis heerlijke buffetten, terwijl Nederlandse gezinnen moeten bezuinigen op boodschappen. Dit wekt de indruk dat alle asielzoekers in ons land op een permanente, luxe vakantie zijn en zich onderuit gezakt vol laten lopen met wijn en kaviaar. Een beeld dat er bij goedge...

De slogans "Eigen volk eerst" en "Vol is vol" werden in 1986 geïntroduceerd door Janmaat en zijn Centrumpartij. En nu dus, in 2023, door Geert Wilders. De Centrumpartij ging in 1981 de parlementsverkiezingen in met het verkiezingsprogramma "Niet rechts, niet links", dat het doel van de partij onder meer omschreef als "ons verzet tegen massa-immigratie naar ons overbevolkte land". Lijsttrekker werd Hans Janmaat, bijgestaan door onder meer Nico Konst en oud-PvdA-prominent Wim Bruyn. Bij deze Tweede Kamerverkiezingen van 1981 haalde de partij geen zetel. Na de verkiezingen begon de partij zich voor te bereiden op de Tweede Kamerverkiezingen van 1982. De partij bediende zich van de leuzen "Niet rechts, niet links" en "Nederland is overvol", en profileerde zich nadrukkelijk als een partij die opkwam voor de Nederlandse identiteit en soevereiniteit, maar niet extreem was. De partij vreesde onder meer voor banenverlies aan "...

22 november 2023: stemmen. Natuurlijk stemmen wij. Dankzij de kiezerspas kan dat ook hier, in Culemborg, waar we tijdelijk verblijven. Nog een week trouwens, dan rijden we richting ons nieuwe appartement dat op 30 november wordt opgeleverd. Op de foto hiernaast wordt duidelijk dat kunnen stemmen in vrijheid heel bijzonder is. In de jaren '40-'45 van de vorige eeuw lag dat wel even anders. En in veel andere landen is dat nog steeds heel anders. Neem alleen Rusland en China maar, waar een dictator het voor het zeggen heeft. We begonnen ons rondje langs de Lek, en dichtbij Fort Everdingen. Hier en daar nog wat zompig, maar over het algemeen goed te doen. Na het stemmen in een school liepen we via een andere route weer terug naar 'huis'. Waar ik nog even de houtkachel aan deed. Ja, ik weet het. Maar het wordt een lange, kille verkiezingsavond met een uitslag die een normaal mens doet rillen. Dus het moet maar een keer. [Alle foto's: telefoon Pixel 7]

A'dam Zuid - met langsrazend verkeer We zijn er al lang aan gewend dat je met je telefoon foto's neemt. Sterker nog, de telefoon lijkt te evalueren naar een camera waarmee je kunt bellen. De foto-functies op telefoons worden steeds geavanceerder. Mijn Pixel 7 heeft een optie 'lange sluitertijden', naast 'nachtzicht'. Met een camera kan dat niet zonder statief, maar een telefoon heeft geen probleem met enige beweging tijdens de opname. 10CC in het Concertgebouw, eerder deze week Ook foto's van een optreden, met ingewikkelde lichtomstandigheden, zijn voor een telefoon nauwelijks een probleem.

De teams betreden het veld Onlangs voetbalde kleinzoon Thijs (12) voor het eerst in een heus voetbalstadion, dat van RBC. Geen volle tribunes, geen rechtstreekse televisie-uitzending, geen samenvatting zondagavond, maar toch heus wel een echt stadion. Met een 'echte' scheidsrechter en een megagroot veld met kunstgras. De tegenstander was RBC - nipt werd er in de laatste minuut verloren met 2-1.    Hier probeert Thijs met opgeheven been de bal tegen te houden. Cluzona, de club waarin Thijs speelt, stond lang voor, maar verloor uiteindelijk toch.

Suzuki GSX-S1000GX, de eerste crossover van Suzuki. Wie mij een beetje kent weet dat ik heel veel en heel graag motor heb gereden. En nog steeds kan er geen motorfiets voorbijgaan of ik kijk er naar, wetend hoe die persoon zich voelt. Ik had een Honda 350 4-cyl., diverse BMW's - als laatste een zwarte GS met een gele buddy - en uiteindelijk enkele Suzuki's. De V-Strom 650 was de allerfijnste motor in de reeks die ik had. Er was ooit een Yamaha 4 cyl. die ik ook boven alles uit vond steken, de Diversion. Maar het rijden op een tweecilinder is toch het mooiste dat er is. Mijn laatste motor was een V-Strom DL1000, aangekleed met alle denkbare accessoires en koffers. Geweldig apparaat, comfortabel, ik reed er een keer 1100 km op één dag mee. Tot 1000 km per dag kwam geregeld voor, bijvoorbeeld als ik voor een reportage naar de Alpen reed. Suzuki komt nu met een nieuwe motor. Een directe concurrent van de overgewaardeerde GS.  Echt schitterend om te zien. Je zou bijna weer gaan mot...

Wellicht was dit een alternatief geweest voor een nacht. Maar comfortabel...? Rondom ons tijdelijk verblijf bij Culemborg staat een hek. Als je van de Lekdijk naar beneden rijdt is er een schuivend deel, dat je met een afstandsbediening kunt openen. Heb je die niet bij de hand, dan is er nog een telefoonnummer waarmee je het hek - zelfs op afstand - kunt openen. De afstandsbediening die ik had weigerde na enkele keren. Een nieuwe batterij bracht uitkomst, maar na enkele dagen was die opnieuw leeg. De tweede batterij kwam na enkele dagen ook aan zijn einde: daar is iets niet goed dus. "Maar geeft niet, ik kom vanavond wel met de telefoon binnen", zei ik bij het weggaan gisteren. Want ik geef een fotocursus in Breda en daarvan ben ik rond kwart voor elf terug.

Het aantal begrafenissen en crematies in een bepaalde periode in je omgeving geeft aan... enfin, je begrijpt het. Maar het zijn er deze weken wel erg veel. Vandaag de vrouw (89) van een man die ooit een tekstschrijver zocht en deze in mij vond. Naast een zakelijke ontstond er ook een heel plezierige persoonlijke band: zo leerden wij ook zijn nu overleden echtgenote kennen.   De plechtigheid vond plaats in de gereformeerde kerk van Bruinisse, hun woonplaats. Het echtpaar, en mijn indruk is zij vooral, was erg actief in het kerkleven. Een waardig afscheid werd het in een mooi kerkje. De teraardebestelling vond 700 meter verderop plaats.

Foto: Caroline Martin Musique Wat een heerlijke middag in Theater De Fransche School in Culemborg was dat! Fortepianist Ronald Brautigam met een middagvullend programma - op een moderne vleugel. Eerst Rondo a Capriccioso Op. 129. Niet helemaal goed geschreven in het uitgereikte programma, want het is Capriccio. Het werd gevolgd door 7 Bagatellen Op. 33. Vervolgens nog een pianosonate van Ludwig van Beethoven: nr. 28 Op. 101. Na de pauze - in dit theater heet dat Interval - klonk de schitterende sonate nr. 20 D959, op de af en toe iets te schel klinkende Yamaha vleugel. (Maar het kan komen door het soms iets te krachtige spel van de reus die Brautigam is.) Het eerste stuk  is beter bekend onder de titel Rage Over a Lost Penny, Vented in a Caprice (uit het Duits: Die Wut über den verlorenen Groschen, ausgetobt in einer Caprice). Deze titel verschijnt op het manuscript, maar niet in Beethovens handschrift en is toegeschreven aan zijn vriend Anton Schindler. Het flitsende stuk wordt va...

Altijd bereid nog een keer die weg af te rijden voor een betere foto. Mijn vriend Jaap is niet meer. (Wij noemden hem eerst Jacob, maar iedereen zei Jaap. Wij dus later ook.) Hij tobde lang met zijn gezondheid en liet mij op 30 oktober 's morgens weten het zo genoeg te vinden. Met de toelichting: "Ik stel nogal hoge eisen aan wat ik een menswaardig bestaan vind en dat is het momenteel niet, dus vandaar. Ik wil jullie nog bedanken voor de mooie jaren die we samen hebben meegemaakt, de reizen, de overnachtingen en de vriendschap waar ik altijd erg van heb genoten. Het ga jullie goed en veel succes met de nieuwe woning."  Jaap was een man van weinig woorden. Kijk maar naar zijn rouwkaart, onderaan. Zijn hele werkzame leven heeft hij gevaren 'en daar leer je alleen te zijn'. Hij kon vroeg met pensioen. Had samen met zijn echtgenote - die ik niet heb gekend - nog lang willen genieten van het leven, maar kort na zijn pensionering overleed zij. We leerden elkaar kennen i...