Uit het programma van de PVV [2]

In een serie wekelijkse blogberichtjes (vrijdagavond 21:30 uur) doe ik uit de doeken waar de PVV - de grootste politieke partij in de Tweede Kamer, onze volksvertegenwoordiging - voor staat. Althans, wat er in hun partijprogramma staat waarmee ze de verkiezingen van 2023 in zijn gegaan. Tegen het humaan behandelen van mensen die vluchten voor oorlog en geweld, tegen milieumaatregelen, tegen vrijheid van onderwijs, voor Rusland en tegen hulp aan Oekraïne, voor discriminatie en dus ook: programmapunten die indruisen tegen onze grondwet. Waarvan de eerste regels al in 1798 werden vastgelegd.

Vet gedrukt: de letterlijke tekst uit het PVV verkiezingsprogramma.

---

Nederland is geen islamitisch land: geen islamitische scholen, korans en moskeeën.

Artikel 1 van onze grondwet zegt:

Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht, handicap, seksuele gerichtheid of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.

Een vergelijkbare tekst staat al sinds 1798 in onze grondwet.

Verder:
1. Ieder heeft het recht zijn godsdienst of levensovertuiging, individueel of in gemeenschap met anderen, vrij te belijden, behoudens ieders verantwoordelijkheid volgens de wet.

2. De wet kan ter zake van de uitoefening van dit recht buiten gebouwen en besloten plaatsen regels stellen ter bescherming van de gezondheid, in het belang van het verkeer en ter bestrijding of voorkoming van wanordelijkheden.

Ook de vrijheid van onderwijs is in de grondwet geregeld: artikel 23.

Die vrijheid houdt in: 
Er zijn openbare en bijzondere scholen. Bijzondere scholen geven les vanuit een godsdienst, levensovertuiging of een visie op het onderwijs. De lessen op een openbare school zijn niet vanuit een godsdienst of levensovertuiging.
Voorwaarden openbare en bijzondere scholen

De overheid betaalt voor beide soorten onderwijs. Daarvoor moeten scholen voldoen aan voorwaarden. Enkele voorwaarden zijn:

Het onderwijs moet van voldoende kwaliteit zijn.
Er is een minimum aantal leerlingen.
De leraren moeten bevoegd zijn.
De school moet genoeg uren onderwijs geven.

Kortom: het programma van de PVV bevat een bepaling die ONgrondwettelijk is.

Nieuwe Toyota C-HR: prachtig!

Sinds 2019 ben ik een zeer tevreden berijder van een Toyota C-HR. Een hybride versie, met 1800 cc benzine- en een elektromotor. Rijdt 1:20,5: stil, comfortabel, zuinig, veilig. Een opvallende auto, die nu nog opvallender is geworden. (Het is trouwens ook één van de meest gestolen auto's: dat is iets minder.)

Geen nieuwe auto voor ons voorlopig, maar ik kijk wel uit naar het verschijnen van dit voertuig op de Nederlandse wegen. Voorjaar 2014, geloof ik.

Meer, meer, meer?

Welvaart is mooi, fijn, goed. Zeker als iedereen daar van kan profiteren. Wat in Nederland alles behalve het geval is: na dertien jaar een VVD-premier zien we dat slechts een beperkte groep mensen van de rijkdom kan genieten en dat de verschillen tussen rijk en arm in Nederland eerder groter dan kleiner zijn geworden.

Een gevoel van 'te veel' overvalt mij als ik Hoog Catharijne in loop. Te veel, te duur - dit is zichtbaar niet voor iedereen weggelegd. Kapitalisme op z'n lelijkst. Groeien, meer, groter, nog meer. Zo moet het volgens mij niet, willen we deze bol leefbaar houden.

Voor de toekomst van Nederland...

 ...en onze kinderen en kleinkinderen, zou dit de beste oplossing zijn. Pro-Europa (oorlogen, milieu - Europa was nog nooit zó hard nodig als nu!), verdraagzaam, sociaal. 

En een (krappe) meerderheid. Maar helaas: ik zie dit niet gebeuren. Zeker niet met Plasterk als verkenner en straks ook formateur (voorspel ik).

Marcia Luyten schrijft:
Zo ontrolt zich het Trump Playbook. Terwijl Wilders zich hult in een schapenvacht, gaan NSC, VVD en BBB mee in zijn spel. De inzet is sloop. Sloop van cultuur, publieke media, internationale betrokkenheid en klimaatbeleid. Hongarije en Polen lieten zien hoe snel zoiets kan gaan. 

En Maaike Bos: Zaterdag hadden Niels van der Laan en Jeroen Woe in Even tot hier (BNNVara) een sterk item rond de ijskast van de milde Wilders. In een debat had hij Omtzigt verzekerd dat hij de lastige PVV-standpunten gerust ‘tijdelijk in de ijskast zet’. De witte kast op beeld achter hen vulde zich rap met plastic bewaarbakjes vol beperkt houdbaar materiaal dat niet samen gaat met onze Grondwet of internationale verdragen.

Kraakheldere analyse verkiezingsuitslag

In de Volkskrant analyseert Sheila Sitalsing - ik ben fan - de verkiezingsuitslag. Ik zal hier niet het hele verhaal onder plakken, maar enkele heerlijke zinnen. Wat een schrijfstijl, wat een analytisch vermogen, wat een vertaling van gedachten naar tekst. Om heel erg jaloers op te zijn.

De paniekerige grimlach en de verwarring in de ogen van Dilan Yesilgöz, de kleine Faust die had gedacht dat ze de poort van het slot kon halen voor Geert Wilders en daar ongeschonden mee weg zou komen.
In één zin, met het ongebruikelijke maar veelzeggende woord grimlach, het verlies van de VVD uitgelegd.

Op de verkiezingsbijeenkomst van de VVD klonk gejuich toen bekend werd dat Bij1 haar ene zetel kwijt zou raken. Sitalsing:

Dat de elite van de nog-altijd-regeringspartij – huidige en voormalige bewindspersonen, volksvertegenwoordigers uit het ganse land, grote donateurs, adviseurs, spindoctors, strategen, vooraanstaande leden en andere kopstukken – grote lol heeft omdat een worstelend emancipatiepartijtje uit de volksvertegenwoordiging verdwijnt, op de avond waarop Nederland zich mede dankzij de VVD-campagne kan scharen in het rijtje landen dat definitief is gezwicht voor het rechts-extremisme, vat de verwording van de VVD goed samen.

Uit het programma van de PVV [1]

In een serie wekelijkse blogberichtjes (vrijdagavond 21:30 uur) doe ik uit de doeken waar de PVV - de grootste politieke partij in de Tweede Kamer, onze volksvertegenwoordiging - voor staat. Althans, wat er in hun partijprogramma staat waarmee ze de verkiezingen van 2023 in zijn gegaan. Tegen het humaan behandelen van mensen die vluchten voor oorlog en geweld, tegen milieumaatregelen, tegen vrijheid van onderwijs, voor Rusland en tegen hulp aan Oekraïne, voor discriminatie en dus ook: programmapunten die indruisen tegen onze grondwet. Waarvan de eerste regels al in 1798 werden vastgelegd.

Vet gedrukt: de letterlijke tekst uit het PVV verkiezingsprogramma.

---

Asielzoekers doen zich op luxe cruiseschepen tegoed aan gratis heerlijke buffetten, terwijl Nederlandse gezinnen moeten bezuinigen op boodschappen.

Dit wekt de indruk dat alle asielzoekers in ons land op een permanente, luxe vakantie zijn en zich onderuit gezakt vol laten lopen met wijn en kaviaar. Een beeld dat er bij goedgelovigen ingaat als koek. Niets is minder waar uiteraard. De opvangcentra zijn alles behalve luxe vakantieparken.
En die cruiseschepen dan? Ja, 2% van de asielzoekers zit gedurende een half jaar op een cruiseschip. In een kleine hut, waarin je op het tweede bed je bagage kwijt kunt. En ja, we geven die mensen te eten.

Het is mogelijk dat individuele gevallen van asielzoekers die op luxe cruiseschepen verblijven en gratis maaltijden consumeren in Nederland zouden kunnen plaatsvinden. Echter, zou het onjuist zijn om dit te generaliseren naar de hele groep asielzoekers en te concluderen dat Nederlandse gezinnen moeten bezuinigen op boodschappen.

Een partij zonder leden regeert straks

De slogans "Eigen volk eerst" en "Vol is vol" werden in 1986 geïntroduceerd door Janmaat en zijn Centrumpartij. En nu dus, in 2023, door Geert Wilders.

De Centrumpartij ging in 1981 de parlementsverkiezingen in met het verkiezingsprogramma "Niet rechts, niet links", dat het doel van de partij onder meer omschreef als "ons verzet tegen massa-immigratie naar ons overbevolkte land". Lijsttrekker werd Hans Janmaat, bijgestaan door onder meer Nico Konst en oud-PvdA-prominent Wim Bruyn. Bij deze Tweede Kamerverkiezingen van 1981 haalde de partij geen zetel.

Na de verkiezingen begon de partij zich voor te bereiden op de Tweede Kamerverkiezingen van 1982. De partij bediende zich van de leuzen "Niet rechts, niet links" en "Nederland is overvol", en profileerde zich nadrukkelijk als een partij die opkwam voor de Nederlandse identiteit en soevereiniteit, maar niet extreem was. De partij vreesde onder meer voor banenverlies aan "goedkope" buitenlanders en bestreed fel de algemeen beleden positieve discriminatie waarvan zij voor autochtone Nederlanders achterstelling bij wonen en werken voorzag. Op den duur werd ontwrichting van de gehele Nederlandse samenleving geducht. Dit sloeg redelijk aan en de partij behaalde bij de verkiezingen 0,8% van de stemmen, wat voldoende was voor één Kamerzetel. Hoewel de verontwaardiging onder sommige Nederlanders groot was, nam voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog een nationalistisch politicus zitting in de Tweede Kamer: Hans Janmaat. 

Laten we hopen dat het met Wilders net zo afloopt als met Janmaat. We hebben er domweg niets van geleerd. We zijn overgeleverd aan een niet-democratische partij zonder leden, met een voorman die alles bepaalt en een goede vriend is van Rusland. In Duitsland mag een partij zonder leden, zonder een democratische structuur, niet eens aan de verkiezingen deelnemen. Kunnen wij nog wel iets van leren.

Stemrondje van 7,5 km

22 november 2023: stemmen. Natuurlijk stemmen wij. Dankzij de kiezerspas kan dat ook hier, in Culemborg, waar we tijdelijk verblijven. Nog een week trouwens, dan rijden we richting ons nieuwe appartement dat op 30 november wordt opgeleverd.

Op de foto hiernaast wordt duidelijk dat kunnen stemmen in vrijheid heel bijzonder is. In de jaren '40-'45 van de vorige eeuw lag dat wel even anders. En in veel andere landen is dat nog steeds heel anders. Neem alleen Rusland en China maar, waar een dictator het voor het zeggen heeft.

We begonnen ons rondje langs de Lek, en dichtbij Fort Everdingen. Hier en daar nog wat zompig, maar over het algemeen goed te doen. Na het stemmen in een school liepen we via een andere route weer terug naar 'huis'. Waar ik nog even de houtkachel aan deed. Ja, ik weet het. Maar het wordt een lange, kille verkiezingsavond met een uitslag die een normaal mens doet rillen. Dus het moet maar een keer.

[Alle foto's: telefoon Pixel 7]

Telefoon steeds geavanceerdere camera

A'dam Zuid - met langsrazend verkeer

We zijn er al lang aan gewend dat je met je telefoon foto's neemt. Sterker nog, de telefoon lijkt te evalueren naar een camera waarmee je kunt bellen. De foto-functies op telefoons worden steeds geavanceerder.

Mijn Pixel 7 heeft een optie 'lange sluitertijden', naast 'nachtzicht'. Met een camera kan dat niet zonder statief, maar een telefoon heeft geen probleem met enige beweging tijdens de opname.

10CC in het Concertgebouw, eerder deze week

Ook foto's van een optreden, met ingewikkelde lichtomstandigheden, zijn voor een telefoon nauwelijks een probleem.

Voetballen in een echt stadion!

De teams betreden het veld

Onlangs voetbalde kleinzoon Thijs (12) voor het eerst in een heus voetbalstadion, dat van RBC. Geen volle tribunes, geen rechtstreekse televisie-uitzending, geen samenvatting zondagavond, maar toch heus wel een echt stadion. Met een 'echte' scheidsrechter en een megagroot veld met kunstgras. De tegenstander was RBC - nipt werd er in de laatste minuut verloren met 2-1.   

Hier probeert Thijs met opgeheven been de bal tegen te houden. Cluzona, de club waarin Thijs speelt, stond lang voor, maar verloor uiteindelijk toch.

Suzuki: steeds mooiere motorfietsen

Suzuki GSX-S1000GX, de eerste crossover van Suzuki.

Wie mij een beetje kent weet dat ik heel veel en heel graag motor heb gereden. En nog steeds kan er geen motorfiets voorbijgaan of ik kijk er naar, wetend hoe die persoon zich voelt. Ik had een Honda 350 4-cyl., diverse BMW's - als laatste een zwarte GS met een gele buddy - en uiteindelijk enkele Suzuki's. De V-Strom 650 was de allerfijnste motor in de reeks die ik had. Er was ooit een Yamaha 4 cyl. die ik ook boven alles uit vond steken, de Diversion. Maar het rijden op een tweecilinder is toch het mooiste dat er is.

Mijn laatste motor was een V-Strom DL1000, aangekleed met alle denkbare accessoires en koffers. Geweldig apparaat, comfortabel, ik reed er een keer 1100 km op één dag mee. Tot 1000 km per dag kwam geregeld voor, bijvoorbeeld als ik voor een reportage naar de Alpen reed.

Suzuki komt nu met een nieuwe motor. Een directe concurrent van de overgewaardeerde GS.  Echt schitterend om te zien. Je zou bijna weer gaan motorrijden. Hoewel: toch liever twee cilinders.

Een weerbarstig hek

Wellicht was dit een alternatief geweest
voor een nacht. Maar comfortabel...?

Rondom ons tijdelijk verblijf bij Culemborg staat een hek. Als je van de Lekdijk naar beneden rijdt is er een schuivend deel, dat je met een afstandsbediening kunt openen. Heb je die niet bij de hand, dan is er nog een telefoonnummer waarmee je het hek - zelfs op afstand - kunt openen.

De afstandsbediening die ik had weigerde na enkele keren. Een nieuwe batterij bracht uitkomst, maar na enkele dagen was die opnieuw leeg. De tweede batterij kwam na enkele dagen ook aan zijn einde: daar is iets niet goed dus. "Maar geeft niet, ik kom vanavond wel met de telefoon binnen", zei ik bij het weggaan gisteren. Want ik geef een fotocursus in Breda en daarvan ben ik rond kwart voor elf terug.

Weer een begrafenis...

Het aantal begrafenissen en crematies in een bepaalde periode in je omgeving geeft aan... enfin, je begrijpt het. Maar het zijn er deze weken wel erg veel. Vandaag de vrouw (89) van een man die ooit een tekstschrijver zocht en deze in mij vond. Naast een zakelijke ontstond er ook een heel plezierige persoonlijke band: zo leerden wij ook zijn nu overleden echtgenote kennen.

 

De plechtigheid vond plaats in de gereformeerde kerk van Bruinisse, hun woonplaats. Het echtpaar, en mijn indruk is zij vooral, was erg actief in het kerkleven. Een waardig afscheid werd het in een mooi kerkje. De teraardebestelling vond 700 meter verderop plaats.

Ronald Brautigam speelt Van Beethoven en Schubert

Foto: Caroline Martin Musique

Wat een heerlijke middag in Theater De Fransche School in Culemborg was dat! Fortepianist Ronald Brautigam met een middagvullend programma - op een moderne vleugel. Eerst Rondo a Capriccioso Op. 129. Niet helemaal goed geschreven in het uitgereikte programma, want het is Capriccio. Het werd gevolgd door 7 Bagatellen Op. 33. Vervolgens nog een pianosonate van Ludwig van Beethoven: nr. 28 Op. 101. Na de pauze - in dit theater heet dat Interval - klonk de schitterende sonate nr. 20 D959, op de af en toe iets te schel klinkende Yamaha vleugel. (Maar het kan komen door het soms iets te krachtige spel van de reus die Brautigam is.)

Het eerste stuk is beter bekend onder de titel Rage Over a Lost Penny, Vented in a Caprice (uit het Duits: Die Wut über den verlorenen Groschen, ausgetobt in einer Caprice). Deze titel verschijnt op het manuscript, maar niet in Beethovens handschrift en is toegeschreven aan zijn vriend Anton Schindler. Het flitsende stuk wordt vaak uitgevoerd als een finale. Ondanks de late opus nummer, de samenstelling van het werk is gedateerd tussen 1795 en 1798. Beethoven liet het stuk ongepubliceerd en onvolledig achter; het werd in 1828 uitgegeven door Anton Diabelli, die het feit dat het niet af was, verduisterde. De uitvoeringstijd is vijf tot zes minuten; het tempo van het stuk is Allegro vivace.

De Bagatelles, Op. 33, voor solo piano werden gecomponeerd door Ludwig van Beethoven in 1801–02 en in 1803 gepubliceerd via de Weense uitgever Bureau des arts et d'industrie. De zeven bagatelles zijn vrij typerend voor de vroege stijl van Beethoven, met behoud van vele compositorische kenmerken van het begin Klassieke periode.

Dag Jaap, rust in vrede

Altijd bereid nog een keer die
weg af te rijden voor een betere foto.

Mijn vriend Jaap is niet meer. (Wij noemden hem eerst Jacob, maar iedereen zei Jaap. Wij dus later ook.) Hij tobde lang met zijn gezondheid en liet mij op 30 oktober 's morgens weten het zo genoeg te vinden. Met de toelichting: "Ik stel nogal hoge eisen aan wat ik een menswaardig bestaan vind en dat is het momenteel niet, dus vandaar. Ik wil jullie nog bedanken voor de mooie jaren die we samen hebben meegemaakt, de reizen, de overnachtingen en de vriendschap waar ik altijd erg van heb genoten. Het ga jullie goed en veel succes met de nieuwe woning." 

Jaap was een man van weinig woorden. Kijk maar naar zijn rouwkaart, onderaan. Zijn hele werkzame leven heeft hij gevaren 'en daar leer je alleen te zijn'. Hij kon vroeg met pensioen. Had samen met zijn echtgenote - die ik niet heb gekend - nog lang willen genieten van het leven, maar kort na zijn pensionering overleed zij.

We leerden elkaar kennen in Zuid-Afrika. Hij was deelnemer aan een van de natuurfotoworkshops die ik daar enkele jaren heb gegeven. En had dankzij zijn vroege pensionering genoeg tijd om met mij motorreportages te maken, waarbij hij als geduldig model optrad. Hij kocht er zelfs een andere motorfiets voor, eentje die een stuk handelbaarder was dan het bakbeest waarop hij eerst reed. 

Wat een prachtige dagen en momenten hebben we samen beleefd. Of het nou in Nederland was of op Corsica. In Engeland of Frankrijk. In België of Denemarken. Jaap was altijd in evenwicht. Niet dan eens uitbundig of ingetogen, gewoon altijd dezelfde Jaap. "Jij moet je ding doen en ik doe gewoon wat jij vraagt." Een prettiger reisgenoot kun je je niet voorstellen.

Voor weer een trip zou hij bij ons overnachten: we moesten naar het zuiden. Als hij vlak bij ons huis (Roosendaal) nog wil tanken ontdekt hij dat hij zijn portefeuille thuis (Heerenveen) heeft laten liggen. Ondanks mijn protest bedenkt hij zich geen moment: hij rijdt terug en keert uren later terug met portefeuille. Het werd een prachtige trip. Die ook zonder die portefeuille uitgevoerd had kunnen worden.

Werk aan de ... eh muur

De meeste foto's die ik maak maak ik voor tijdschriften. Niet allemaal - er zit ook genoeg vrij werk tussen. Fotograferen is tenslotte niet zo zeer een activiteit, maar meer 'een manier van leven'. En zo ontstaan er foto's die het aan de muur best goed doen. Op de website Werk aan de Muur vind je een selectie van mijn beelden die daarvoor volgens mij in aanmerking komen.

Dit is Kroatië, vanaf een camping aan zee.

Le Mont St. Michel is onder 'gewone' omstandigheden al bijzonder fraai en fotogeniek. Maar als het weer dan 'meewerkt' wordt het extra bijzonder.

Grijs, grijzer... zwart

Een dag met een begrafenis. Een dag met een bericht van een heel goede vriend die ziek is en gewoon (..) niet verder wil leven. Een dag met grijs en grauw weer. Toch maar even met de fiets het oude centrum van Culemborg in. Het is vochtig, de straten zijn nat. Eenmaal in de stad begint het te regenen. 30 oktober 2023. Van zulke dagen wil je er niet te veel hebben. Geen één, liefst.

Met die goede vriend heb ik veel gereisd. Allebei op onze motorfiets. Hij stond en reed vaak 'model' voor de foto's die ik voor het blad Moto73 maakte. We reden door heel Europa. We leerden elkaar kennen in Zuid-Afrika. Naast motorrijden hadden we meer gemeenschappelijke interesses: fotograferen, klassieke muziek, Scandinavische krimi's (we waren 'bij Wallander'!). In het buitenland parkeerden we vaak op P's voor motorfietsen. 'Dat ze dat in NL niet hebben', zeiden we regelmatig tegen elkaar. Maar wat zie ik vanmiddag in Culemborg?

De laatste rit die we samen deden was Corsica. In 2013, tien jaar geleden. Toen kreeg hij zoveel last van zijn knieën dat hij besloot te stoppen met motorrijden. Nee, dat kwam niet omdat we vanuit Marseille in één ruk door reden naar huis. Voor hem (Heerenveen) nòg verder dan voor mij (Roosendaal toen).

Fotocursus Breda

Hoewel ik was gestopt met het geven van fotocursussen in Breda - te vaak weg met de camper - heb ik het in deze periode weer een keer opgepakt. Want we zijn in de buurt, in verband met de verwachte oplevering van ons appartement in Wouw. Dus CRE440, de fotocursus van beginners, mag ik voor mijn rekening nemen. Zes bijeenkomsten op maandagavond, één op zaterdagmorgen op locatie. En die laatste was gisteren.

Centraal staan de basisbeginselen van de fotografie: apparatuur, techniek en compositie. Theorie is onontbeerlijk bij fotografie, maar 'doen' in combinatie met die theorie levert het meeste profijt op. 

Vanaf de ingang van de Grote Kerk in Breda hebben we een rondje gewandeld. Markt, Begijnhof, park. Oefenen met lichtmeten, scherptediepte. Waarom deze foto onscherp is? Kijk eens naar de sluitertijd! En wat is de oplossing, als je geen statief bij je hebt? Hoe krijg je ondergrond en lucht beide goed belicht?

Fort Honswijk: aan de overkant

Hier aan de Lek bij Culemborg raak je gemakkelijk 'in de ban' van de Hollandse Waterlinie - niet voor niets Unesco Werelderfgoed. We verblijven het dichtst bij Fort Everdingen, maar er zijn nog veel meer monumenten die herinneren aan de Hollandse Waterlinie. Gisteren waren we op de fiets en met de veerboot bij Fort Honswijk. Ook al zo'n imposant bouwwerk.

In de herfst op een doordeweekse dag is hier weinig te beleven, maar - zien we op foto's - op een zomerse weekenddag is het hier gezellig druk. Gisteren kon je zonder ernstige gevolgen een kanon afschieten.

Weet je op wie je lijkt? (Nee.)

Fort Everdingen 

Als ik bij Fort Everdingen deze foto sta te nemen - een vertrekkende camper - zegt een langslopende vrouw: "Dat wordt een mistige foto." Ik glimlach en reageer met de opmerking dat dit een belangrijke reden is om deze foto te maken. We raken aan de praat als ze me ineens aankijkt en zegt: "Weet je op wie je lijkt?" Gelukkig geeft ze direct antwoord. "Op Chris Koerts, de gitarist van Earth & Fire." Dat beeld had ik niet paraat, maar internet biedt even later - zoals voor bijna alles - uitkomst. En ik kan me haar gedachten voorstellen.

Chris Koerts

Maar ze is nog niet uitgesproken. "Ik was in die tijd vreselijk verliefd op Chris. Die helaas niet meer leeft." Als grap doe ik een stap achteruit. "Maak je geen zorgen hoor, zo wild ben ik niet meer." We lopen samen een stukje op, richting Everdingen. Ze vertelt over de muziek van Earth & Fire, en over een Schotse herderpup van vijf maanden die haar man en zij hebben, de derde collie intussen. Bij haar huis groeten we elkaar hartelijk. Geweldig leuk, zo'n ontmoeting.

Rij mono? Laat je niet afleiden?

Rij mono, laat je niet afleiden... uhhh?

Rij mono. De campagne loopt al een tijdje: Rij mono. Veilig Verkeer Nederland is partner van deze verkeerscampagne en omschrift het zo: "Uitingen van de MONO-campagne heb je vast weleens voorbij zien komen. Met deze campagne vragen we iedereen ongestoord onderweg te gaan. Zo verkleinen we samen de kans op ongelukken. Waar MONO voor staat? Letterlijk betekent het één of alleen. Onderweg houden we ons dus met één ding bezig. Juist. Het verkeer."

Bij aanvang van de campagne dacht ik: Rij mono? Weet je wat die JBL-luidsprekers in mijn auto hebben gekost? Niks ervan, ik luister stereo naar mijn muziek!

Ook de ANWB besteedt op hun website aandacht aan Rij mono (idiote kreet blijft het). Ik lees daar:

Wouw? Ah, Wouwse Plantage

Als ik mensen vertel dat ons nieuwe appartement in Wouw staat is de reactie in negen van de tien gevallen: ah, Wouwse Plantage. Nee, Wouw. Om de een of andere reden kennen alle Nederlanders de Wouwse Plantage, maar vrijwel niemand Wouw. En dat is niet te verklaren, als je kijkt naar de schoonheid van de dorpen, de ligging, bereikbaarheid en meer. Sterker nog.... nee.

Dat komt door die martelcontainer, hoor ik een enkeling denken. Die kreeg landelijke bekendheid. Een geluiddichte container met een tandartsenstoel, waarin iemand vastgebonden kon worden waarna met een tang een voor een zijn vingers afgeknipt konden worden, tot een bekentenis volgde. Schreeuwen had geen zin: er kwam nog geen fractie van een decibel naar buiten. Maar ook vóór de landelijke bekendheid van die container was de Wouwse Plantage al veel bekender dan het mooie Wouw.

Ik leg de vraag voor aan ChatGPT. Maar die weet het toch ook niet. Kijk maar.

Eén van de oudste weeshuizen: in Culemborg

Toegang tot het voormalige weeshuis

Elisabeth van Culemborg (1475-1555) was de laatste Vrouwe van de ‘heerlijkheid Culemborg’. Zij stierf kinderloos en liet een vermogen en landerijen na. In haar testament bepaalde zij dat haar nalatenschap ten goede moest komen aan de ‘regte armen’. Een kleine vierhonderd jaar lang is dat gedaan door aan wezen een thuis te bieden in het Elisabeth Weeshuis. Tegenwoordig biedt het Weeshuis onderdak aan het Elisabeth Weeshuis Museum, Brazzerie Wees is Anders, Bibliotheek Rivierenland, en Volksuniversiteit West Betuwe. Het Weeshuis is daarmee voor inwoners en bezoekers van Culemborg een prachtige plek om te ontdekken, te ontmoeten en te ontspannen in een historische ambiance. [Bron: stichtingelisabethweeshuis.nl]

We kwamen hier terecht door een bezoek aan De Witte Schuur. Een familieboerderij, maar ook een zorgboerderij met een winkel, een theetuin (waarvoor het nu te fris was) en een uitspanning in het Weeshuis. Dus fietsten we door naar het centrum van de stad. Daar dronken we koffie met een stukje verrukkelijke worteltaart.

Bomvrij poepen - dat kon toen

Vandaag gefietst en gewandeld bij Fort Everdingen en langs de Lekdijk. Geweldig wat je dan allemaal tegen kan komen. Hier een blik vanaf de dijk langs de Lek op de spoorbrug over de rivier bij Culemborg.

Monument dat het begin markeert van de dijkverzwaring na de problemen in 1995. 'De dijk op de schop' heette het project. Naast de dijkverzwaring kreeg de rivier ook meer ruimte. 

Via kogelvanger en Diefdijk naar fort Everdingen

De 'kogelvanger' is het restant van een Duitse schietbaan
uit het begin van de Tweede Wereldoorlog. Toen met hout bekleed. 

Dat het langs onze grote rivieren mooi en interessant is, dat wist ik wel. Maar nu we enige tijd in de buurt van de Lek verblijven raak ik met de dag enthousiaster. Zondag 15 oktober hebben we niet eens zo'n grote wandeling gemaakt, maar wat je dan allemaal al tegenkomt! Toegegeven, het weer en de regenboog hielpen mee, maar ook zonder is het hier prachtig, aan een van de Hollandse waterlinies.

Groepsschuilplaats aan de Diefdijk

Na een heerlijke lunch bij Caatje aan de Lek (ik zou het allitererend liever Caatje langs de Lek hebben genoemd, maar dit terzijde) in het Werk aan het Spoel liepen we langs de Kogelvanger over het Schootsveldpad. Ja, veel oorlogshistorie hier. 

De 23 kilometer lange Diefdijk is in 1277 aangelegd als binnendijk, met als doel het achterliggende gebied te beschermen bij wateroverlast in de Betuwe. Daarbij vormde deze de grens tussen Gelre en Holland en is nu dus ook de grens tussen de twee provincies. Sinds de 19e eeuw is de Diefdijk onderdeel van de Nieuwe Hollandse Waterlinie. Deze beschermde de achterliggende steden door een strook land van enkele kilometers breed onder water te zetten. Na de Tweede Wereldoorlog is de Nieuwe Hollandse Waterlinie opgeheven, maar de dijk wordt nog steeds gebruikt als binnendijk.