[Herinnering] Ronald Waterman: "Dàg, majesteit."

In eerste instantie herkende ik het ouder geworden gezicht niet van Ronald Waterman in de Volkskrant van vandaag. Totdat ik zijn naam zag: Waterman. En die naam heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt. Dat stamt uit de tijd dat ik voorlichter was bij de provincie Zuid-Holland en Waterman daar voor mijn gevoel dag en nacht was als statenlid. Als hij niet ergens in de wereld was om te adviseren. Regelmatig hielp ik hem met zijn koffertjes - die kennelijk nog steeds een belangrijke rol in zijn leven spelen. Al had ik er geen idee van dat het er zoveel zijn...

[Mening] Onder een steen geleefd...?

Een dezer dagen krijg ik deze tekst als persbericht toegestuurd:

Avicii museum opent nog dit jaar 
 

De Zweed Tim Bergling beter bekent als DJ Avicii krijgt nog voor het einde van dit jaar een eigen museum in Stockholm. Het  museum wordt op 16 november aanstaande  geopend. Gelijktijdig wordt ook zijn biografie gepubliceerd. Avicii werd maar 28 jaar, maar kreeg het in zijn korte leven toch voor elkaar om zichzelf onsterfelijk te maken met zijn muziek. Hij scoorde tal van hits en werd beloond met een onwaarschijnlijke hoeveelheid gouden en platinum platen. En hij veroverde de harten van fans over de hele wereld. Al in 2020 werd bekendgemaakt dat er een museum en een biografie zouden komen en nu weten we ook wanneer. Dus Save the date! 

Beter bekent ja, au.
Als mensen mij, na een vraag of opmerking van mijn kant, aankijken met een blik van 'waar heb je het over?' mag ik graag denken (en soms zeggen): "Heb je de afgelopen maanden onder een steen geleefd?"

Nu kan een ieder dat tegen mij zeggen. DJ Avicii? Werkelijk nog nooit van gehoord.

Mijn kinderen - dertigers - wel. Zelfs kleinzoon Thijs (9) kent 'em.   

[Taal] Kamerjargon

Tussen de bedrijven door heb ik donderdag jl. geluisterd naar het kamerdebat n.a.v. het openbaar worden van delen van het kabinetsberaad. Uniek, want normaal blijven deze een kwart eeuw geheim.

Los van de inhoud verbaas ik me elke keer weer over het vreselijke jargon van kamerleden en bewindslieden. Ik hield een notitieblokje naast mijn beeldscherm. 

Als ik nieuw kamerlid zou zijn - hetgeen ik tot nu toe zonder veel moeite heb weten te voorkomen - dan zou mijn streven zijn: verval niet in ditzelfde vreselijke taalgebruik. Wat dat betreft is Wilders een prima voorbeeld (maar dan ook echt alleen wat dit betreft!): die heeft een duidelijk, helder en eigen taalgebruik. Ik hoor kakelverse kamerleden echter ook al reflecteren en acteren... woorden die ze vermoedelijk een maand geleden nog niet foutloos konden spellen.

Lees even mee wat ik in korte tijd noteerde:

Ik wil hier wel helder markeren...
In dit dossier...
De heer Omtzigt sensibiliseren...
Ik hoor mezelf echoën...

[mening] Vluchtelingen...

Natuurlijk, er zal wel eens een vluchteling ten onrechte naar ons komen. Maar de meesten ontvluchten gewoon barbaarse omstandigheden. Die mensen moeten we helpen.

Dit lees ik vandaag in de Volkskrant:

Hoe ging het toen de Taliban terugkwamen?

'Er waren veel verschrikkingen. Om angst aan te jagen executeerden ze mensen in het midden van de bazaar − zodat iedereen wel moest toekijken. De politiebaas over wie ik het had, Shah Mohammad Shah, is door de Taliban opgegraven. Ze hebben zijn hoofd afgesneden en met vuil besmeurd. Het afgelopen half jaar was afschuwelijk.'

Dit zijn toch afschuwelijke zaken? Zoiets kom je nooit meer te boven. 

[onderweg] Ruim 350 km gewandeld

Wandelen   Eind vorig jaar besloot ik mee te doen aan een 'uitdaging' om in 2021 200 km te wandelen. Dat leek me een hele afstand, maar het was voorbij voordat ik er erg in had.

Dan maar inschrijven voor de 500 km. Maar daarmee vorder ik ook lekker.

App   De kilometers worden alleen bijgehouden als ik de Android-app Outdooractive start. En dat gebeurt als ik een wandeling ga maken, meestal aan de hand van een gpx-download op mijn telefoon vanaf de website Routeyou.
 

[mening] Een hond heeft recht op een hondenleven

“Jaaa, daar zijn ze weer, de koetjes. Zie je de koetjes? Zie je de koetjes al?”

Kleinkind   De vrouw die deze zinnen uitspreekt ziet er op het eerste gezicht normaal uit. Het zou een grootmoeder kunnen zijn met een kleinkind. Voor moeder lijkt ze me eigenlijk net iets te oud.

Foto: Wikipedia

Maar de situatie is heel wat ernstiger. Ze heeft het niet tegen een kind, maar tegen haar hondje. Een Cocker Spaniël, denk ik, al heb ik niet te veel verstand van honden – die ik overigens wel heel leuk vind. Heel veel leuker dan katten bijvoorbeeld.

[mening] Onderweg altijd schoon en veilig drinkwater?

Persbericht   Soms krijg ik persberichten over producten waarvan ik denk: heeft iemand hier iets aan? Neem deze LifeStraw Go waterfles. Ik zie mezelf nog geen water uit een sloot scheppen om daar vervolgens een verfrissende slok uit te drinken. Of heb ik het mis en is in Nederland (..) een enorme markt voor zo'n product? Hier volgt de letterlijke tekst. 

We gaan weer mooie tochten maken deze zomer en dan is het verstandig om voldoende water te drinken. De LifeStraw Go waterfles is dan een ideale reisgenoot. Hiermee heb je altijd schoon en veilig drinkwater bij de hand, waar je ook bent. En je hoeft onderweg nooit meer plastic flesjes water te kopen, dus dat scheelt weer afval.

[kort verhaal] USB-stick

Met verbazing keek ik naar mijn beeldscherm. Ik had zojuist een USB-stick in de PC geprikt waarop teksten en foto's zouden moeten staan van een aantal buitenlandse toeristische bestemmingen. Na een uitgebreide briefing, een bezoek onder leiding van de opdrachtgever aan één van de locaties en met deze USB-stick zou ik in staat moeten zijn 'een dossier' samen te stellen, bestemd voor Nederlandse toeristische journalisten. Vol enthousiasme stortte ik me op de interessante opdracht.  

[mening] Vaccineren: ja of nee?

Prikken   De afspraak voor mijn twee prikken zijn gemaakt. In mei en juni wordt er wat vocht van Pfizer in mijn arm gespoten. Eerlijk gezegd ben ik geen honderd procent voorstander van vreemde stoffen in mijn lijf. En ook aan mijn lijf wil ik niks: geen tatoeages, geen oorbellen, zelfs een ring aan een vinger gaat mij al te ver. Als ik naakt ben ben ik ook naakt: puur natuur. Hier en daar wat spul in een tand of kies: daarbij blijft het.

Gevaar   Maar goed: niet vaccineren is ook geen optie. Moet je dan je omgeving eens horen. En die omgeving heeft een punt: je bent een gevaar voor jezelf en voor anderen. De vraag is of dat is opgelost met een vaccinatie. Dan worden we minder ziek, maar kunnen we nog steeds het virus oplopen. En overdragen. Hoe lang de prikken werken? Volgens mij weet niemand dat nog. Elke maand een prik dan? Elk jaar? Elke vijf jaar?

[mening] Nieuwe politieke partij: LeugenVrij

Politieke partij   Het ontbreekt mij aan tijd, zin en doorzettingsvermogen, maar ik weet zeker dat er ruimte is voor een nieuwe politieke partij die wat mij betreft de naam LeugenVrij moet krijgen. Die naam alleen al zorgt er bij mij voor dat ik er op zal stemmen. Lijsttrekker is natuurlijk Pieter Omtzigt. Want zo langzamerhand loopt er op dit moment verder geen politicus/ca in Den Haag meer rond met boter op het hoofd. 

Rutte   Hoofd Jokkebrokken is natuurlijk Mark Rutte. Dat hij nog onder onze ogen durft te komen zegt veel over de afwezigheid bij hem van enig inzicht in hoe de samenleving intussen over hem denkt. Zijn sociale antenne is defect. En liegen ervaart hij al lang niet meer als iets ernstigs.

[mening] Corona-versoepelingen: ik ben tegen

"Zie je nou wel, we hebben het voorspeld." Wij, gewone mensen, zijn blij met de corona-versoepelingen per 28 april aanstaande. Maar de deskundigen in het OMT zien de bui al hangen, met een R-waarde die boven de 1 staat en er dus dagelijks meer besmettingen bij komen. Dat heeft mij ertoe gebracht tegen de versoepelingen te zijn.

Ik weet het, ik heb makkelijk praten. Zorgen over inkomen en werk heb ik niet, geen kinderen thuis, camper voor de deur, wie doet me wat. Maar: een goede gezondheid overstijgt alles, weten we ook allemaal. Daar zouden we best nog enkele maanden voor over kunnen hebben. Tot er voldoende mensen een prik hebben gehad en de R-waarde alleen al daardoor zakt.

[onderweg] Zwitserland - vroeg in de ochtend

Van sommige foto's weet je niet meer dat je ze ooit hebt gemaakt, van andere kun je je bijna elke beweging nog herinneren. Deze bijvoorbeeld. Zwitserland, bezig met de Grand Tour de Suisse. Veel bergpassen en die dag aardig wat kilometers voor de boeg. Inclusief afspraken voor gesprekjes en bezichtigingen.

Het hotel regelde een extra vroeg ontbijt, dat ik - al met motorpak deels aan - verorberde. Tanden poetsen, spullen op de motor, de Suzuki V-Strom starten en rijden maar. Ik was nog maar net vertrokken of dit ontrolde zich voor mijn ogen. De motor was nog niets eens op temperatuur - dit zou een lange dag worden!

[onderweg] Twee mensen - twee stoelen

Vanaf Schiermonnikoog nemen we de veerboot weer terug naar het vasteland, Lauwersoog. We zien een stel op de fiets met een stoel 'om hun nek': op het eiland gekocht. (Geen idee of dat legaal was, met het oog op de coronavoorschriften.)

Ik zie er wel een gekke foto in. De eerste wordt gemaakt als zij er achter komt dat haar mondkapje zichtbaar is. Nog een dan, zonder. En ook de twee stoelen apart. Apart toch? Op de foto hieronder zie je in de verte de veerboot al aankomen.

[Taal] Te wijten, te danken: zo moeilijk is dat toch niet?

De Volkskrant, 29 april jl.

"Toch is de vraag in hoeverre Bidens plannen echt een nieuwe tijd gaan inluiden. Voor wetgeving is in de Verenigde Staten een drievijfde meerderheid in de Senaat nodig. Dat is te danken aan een slordigheid in 1807, die eindeloze debatten mogelijk maakte. Zulke 'filibusters' kunnen alleen doorbroken worden met 60 van de 100 stemmen. In de huidige Senaat hebben de Democraten vijftig zetels, wat betekent dat Biden tien Republikeinen nodig heeft om zijn maatregelen langdurig te fixeren.

[onderweg] Het kerkje van Vierhuizen

Onderweg - op de fiets - van Lauwersoog naar Zoutkamp passeren we Vierhuizen. Omdat er een bankje staat besluiten we hier even een meegebrachte krentenbol te eten. Ik loop toch ook even naar het kerkje. Prachtig, historisch. Met een mooi orgel ook. Een cadeautje, zomaar onderweg in Groningen.

In Vierhuizen fietsen we met z'n vieren vier minuten later weer verder. Nog veertien minuten later zegt fotomaat A.: "Mijn fototas!" Hij keert om en verbetert even later zijn persoonlijk record op de vier km stadsfiets. De tas stond er nog...

[fotografie] Zonsondergang fotograferen: het kan eigenlijk niet...

Een zonsondergang fotograferen: hoe cliché en afgetrapt wil je het hebben? Maar goed: bij het Lauwersmeer trokken fotomaat A. en ik er toch een avond op uit om dit kleurrijke fenomeen vast te leggen. Statief mee, auto parkeren en lopen, op zoek naar mooie plekjes. Hier enkele resultaten.

De zon zelf hoeft niet altijd in beeld zijn. Ik vond hier de weerspiegeling

van de lucht in het water mooi. En de diagonaal vanuit linksonder. De 

horizon zo hoog mogelijk. Ja, een zilverreiger was fijn geweest...

[opdracht] Autoweek nr. 2 verschenen

Voor de zojuist verschenen Autoweek Campers (nummer 2 van de vijf die dit jaar verschijnen) verzamelde ik weer nieuws en maakte ik een portret in de serie 'Mijn camper en ik'. Het jongste nummer ligt nu in de boekhandel en wellicht ook bij de supermarkt. Met een abonnement mis je geen enkel nummer meer... 

[fotografie] Nieuwe fotorugzak: eerste test geslaagd

De aanschaf van een (foto)rugzak is altijd een hachelijke zaak. Passen in de winkel kan nu alleen op afspraak. Maar ja, wat zegt dat, een lege fotorugzak in de winkel even om je schouders hangen? Je eigen apparatuur in de tas passen kan ook best, maar in mijn geval wisselt die apparatuur per reis, trip, bestemming.

Dus online maar eens wat testen en beoordelingen (lelijk en onnodig Engels, dat reviews wat je nu werkelijk overal leest) bekijken. En daar valt me de Tenba Soltsice op, verkrijgbaar in verschillende maten en twee kleuren: blauw en zwart. Ik kies voor de grootste: 24 l en zwart. Voor alle zekerheid bel ik de beoogde winkel of ik de rugzak mag terugsturen als deze toch tegenvalt. Maar de zaak blijkt telefonisch onbereikbaar. Na twee keer zes minuten luisteren naar 'Al onze medewerkers zijn in gesprek' besluit ik CameraNU te bellen. Die nemen de telefoon wel op, geven een antwoord dat me bevalt en een dag later wordt de rugzak in een flinke kartonnen doos bezorgd. Prima!

[fotografie] Eenzame boom in zwart-wit

Een eenzame boom op een zandduin. Dit tafereeltje kwam ik ook tegen tijdens een wandeling in het gebied van de Loonse en Drunense duinen. In zwart-wit wordt het beeld nog mooier, nog indringender, vind ik. 

Fuji XT-3 met 18-55 mm.

Wandeling Loonse en Drunense duinen

Een heerlijk rondje wandelen. De GPX-route volgde iets te veel een fietspad, dus zijn we parallel wat door het zand gaan struinen. Ging ook prima. 

Hier en daar lagen nog resten sneeuw. Er waren méér wandelaars, op twee en vier voeten - Brabant heeft carnavalsvakantie. 

Asociale smeerkezen

Zondagmiddag. Dus het kan niet zo zijn dat straks de gemeentelijke vuilniswagen langskomt. Trouwens, er is nergens in de omgeving een huis te zien. Dit zijn gewoon asocialen, die dit even snel bij een bos dumpen. Ik vind dit zo stuitend...

Schaatsen in de Pannenhoef

Hier en daar hoor ik dat de politie wegen afsluit omdat er te veel schaatsers op een bepaalde plek komen. In de Pannenhoef heb je daar - althans vrijdagmiddag - geen last van. Mooie plek, mooi ijs, een paar schaatsers slechts. 

Aandacht voor ons FOTOproject coronatrio's

Wat leuk: ons FOTOproject coronacrisis wordt opgepikt door een krant. Hier het bericht. Het project omvat dagelijks drie zwart-witfoto's gedurende de tweede lockdown. Het project liep van 15 december 2020 tot en met 9 februari 2021.

De Maashorst: geen wisenten vandaag

Fotomaat A. en ik gingen eigenlijk voor de wisenten in de sneeuw naar natuurgebied de Maashorst. Maar alleen de sneeuw was er - in overvloed. (Sneeuwschoenen waren op sommige stukken zeker zinvol geweest.) De wisenten waren er natuurlijk wel, maar niet op een plek waar ze goed waren te fotograferen. Maar ja, constateerden wij al, dat risico loop je met levende wezens.

We liepen, sjouwend met de telelenzen en een lunch, dik elf kilometer. En uiteindelijk is ook dat gewoon aangenaam. 

Winterbos...

Heerlijk, zo'n bevroren bos. Vol mezen, roodborstjes en merels. Die arme reeën zullen het best moeilijk hebben: ik zag enkele sporen. Ook sporen van hazen of konijnen. Af en toe kraakte het vervaarlijk onder onze schoenen: dan liepen we over een bevroren plas. Geen wintertrip met de camper dit jaar: maar dit komt aardig in de buurt. Qua wandelen dan.