Soms schaam ik me voor mijn landgenoten...

Dat er gekken ins land rondlopen weet iedereen. Maar gelukkig kom ik ze niet te vaak tegen en dus sta ik er ook niet zo vaak bij stil. Ja, verkeershufters, maar dat is nog niet direct 'een gek', al zal het vaak niet veel schelen.
Nee, gekken waar homo's en 'man/vrouw-tussenvormen' mee geconfronteerd worden, of mensen met een bepaald geloof. Dat zijn pas gekken!

Rob Jetten van D66 deed onlangs een boekje open over wat hij allemaal te verwerken krijgt. Op zo'n moment schaam ik me diep voor de landgenoten die dit - anoniem, op veilige afstand - aan het al dan niet digitaal papier toevertrouwen.

BTHVN2020 loopt door tot september 2021

De viering van de 250e geboortedag van Ludwig van Beethoven dit jaar wordt verlengd tot september 2021. Dit heeft uiteraard alles te maken met het coronavirus, waardoor heel veel evenementen dit jaar geen doorgang konden en kunnen vinden.
Beethoven is onder veel meer de componist van het 'Europese volkslied': de finale van de Negende symfonie met het Alle Menschen werden Brüder - Ode an die Freude, door Friedrich Schiller in 1785 geschreven.

Andere tijden - DVD beelden (3)

Ook in 2005 was ik al regelmatig onderweg met een (fabrieks)motor voor het maken van toeristische reportages voor motorbladen. Hier ben ik in het Bregenzerwald, één van mijn favoriete delen in Oostenrijk. Waar ik mijn spullen had weet ik niet meer: ik vermoed in een (waterdichte) tas achterop de buddy en de rest in de - met een groot extra deel te verhogen - tanktas. In elk geval reed ik overdag zo rond: lekker licht.

Onze 'koekjes-koningin' - ook dat nog!

Het verbaast mij elke keer weer dat zelfs de meest verstokte republikein niet van mening verandert als hij of zij koningin Máxima thuis of aan het werk heeft gezien. Ze behoort tot type vrouw dat zo'n beetje alles mee heeft. Los van het uiterlijk denk ik aan een sprekend gezicht, levensvreugde, enthousiasme, kennis van veel zaken, talenkennis. Dan is ze ook nog eens een perfecte moeder, verklaarde een van haar dochters onlangs. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is: ze bakt ook nog koekjes op haar (49e) verjaardag!

Wie nú nog republikein is adviseer ik toch om geestelijke bijstand te zoeken. Want zo'n koningin: daar kan helemaal niets tegenop. 

'Dat moet je anders zien...'

Booking.com maakte de afgelopen paar jaar vijf miljard (!) winst. Dat bedrag werd weggesluisd naar de aandeelhouders, die daarvan nu ongetwijfeld in dikke Tesla's rondrijden. Datzelfde Booking.com klopte recent bij de Nederlandse overheid aan voor staatssteun (lees: belastinggeld), als gevolg van de coronacrisis.

Ik boekte nogal eens een overnachtingsadresje bij Booking.com. Boekte inderdaad, want zo'n bedrijf zal aan mij niets meer verdienen.
Mijn brillen komen tot nu toe bij één van de bekende ketens vandaan. Vandaag zie ik dat die zich al net zo misselijk gedragen als Booking.com. Wat is dat toch met ondernemers, ondernemingen? Hebben die nu gewoon geen splinter beschaving in hun hersens, belust als ze zijn op steeds méér, méér?

Honfleur: geboorteplaats Erik Satie

Canon EOS 10D met 35 mm f/2.0

De eerste keer dat ik in het Franse Honfleur kwam - ik weet zo goed als zeker dat deze foto daar werd genomen - was ik erg onder de indruk van dit prachtige Franse plaatsje aan de kust. De binnenhaven, de gevels, terrasjes: ik ben er intussen verschillende keren geweest. Eerst met een persreis (foto, 2005), later enkele keren met de motorfiets en een keer tijdens een vakantie met de caravan.

Op 17 mei 1866 - 154 jaar geleden dus - werd Erik Satie hier geboren. Muziekliefhebbers, pianoliefhebbers in het bijzonder, hoef ik verder niets uit te leggen. Het 'Satie-huis' in het dorp is niet wat je denkt dat het is: ons viel het bezoek erg tegen. Loop liever door de straatjes van het dorp en neem een kijkje aan de kust.

Andere tijden - DVD beelden (2)

De geheugenkaartjes waren duur in 2005. Soms zag ik onderweg aankomen dat ik het met mijn opslagcapaciteit niet zou redden. Dan ging ik van raw over op jpg: daarvan passen er domweg méér op een (toen: CF-)kaartje.
Tijdens een persreis in Frankrijk in 2005 - groepspersreizen zijn de laatste jaren een zeldzaamheid geworden, bezuinigingen en meer belangstelling voor individueel op pad gaan - stond deze collega in een kerk ineens voor een raam waar zonlicht doorheen kwam. Met de Canon EOS 10D in de hand zei ik: 'Blijf even zo staan!' En dat deed ze. Tegenlicht: altijd fijn.

Andere tijden - DVD beelden (1)

Een 'aanval' van motten op onze (rommel)zolder bracht mij er toe hier nog eens goed te kijken wat er gewoon kan worden weggegooid. De bron van de mottenexplosie bleek een oud dekbed: nadat dit was weggegooid was het mottenprobleem per direct opgelost.
Tijdens de - door corona gevoede - opruimsessie kwam ik ook een oude map tegen met DVD's. Een digitaal 'fotoboek'. Op de DVD's heb ik geschreven wat de inhoud ervan moet zijn. Destijds was een gangbare mening 'dat die DVD's maar een beperkt aantal jaren leesbaar blijven'. Maar de exemplaren die ik tot nu toe in de CD-lezer heb gestopt werken. Ik zal er hier af en toe van wat laten zien.

De oudste opgeslagen beelden dateren van 2005, dus vijftien jaar geleden. Gemaakt met de Canon EOS 10D, mijn eerste digitale spiegelreflex. Destijds mede betaald door de uitgever van het magazine Caravannen!, die af wilde van de dia's die ik tot dan inleverde.

Hier onze 'vakantietrein' uit die tijd. Een Kia Carnival (2.3 l diesel) met daarachter een Kip de Luxe, met stapelbed voorin en een dinette/bed achterin.

Vuurwerkramp Enschede en het songfestival

Voor diverse motorbladen verzorgde ik vele tientallen toeristische motorreportages in Europa. Vaak in de Alpen.

Twintig jaar geleden is het alweer, de vuurwerkramp in Enschede. Ik herinner me er nog veel van: ik was die dag met de motorfiets in Oostenrijk aangekomen, samen met een collega. We hadden een hotelletje aan de voet van de Grossglockner (3798 meter), de hoogste berg van Oostenrijk - op de grens tussen Karinthië en Tirol. Het was in Heiligenblut, meen ik mij te herinneren. 

Doel van deze rit was een reportage over het gebied voor een motorblad, ik denk ProMotor toen. Kees - helaas is hij niet meer onder ons - zou fotograferen, ik schrijven. We waren een beetje chagrijnig: het weer was daarvan de oorzaak. Regen, zwaar bewolkt: dan is een tocht over de Grossglockner zelfs op een dikke Harley Davidson niet leuk. En hij was 'dik', de Harley die ik toen mee had gekregen.

Mountainbikers in het bos...

In mijn sociale omgeving - voor zover je daar nog van kunt spreken in corona2020 - bevinden zich enkele enthousiaste mountainbikers, dus ik ga hier mijn woorden, na een stevige openingszin, op een goudschaaltje wegen.

Mountainbikers horen niet in het bos.

Zo, die is eruit. Aanleiding om dit nog eens onder de aandacht te brengen is het verontrustende nieuws in dagblad Trouw deze week over de tientallen zandhagedissen en andere reptielen die hier en daar door mountainbikers (hebben wij 'mountains' hier?) worden platgereden. Dat moet natuurlijk per direct stoppen!

Recent liepen wij op onze zoveelste corona-wandeling door natuurgebied Zoomland, vlak bij ons huis. Het was later dan gebruikelijk, tegen de Hollandse etenstijd eigenlijk al. Ik zocht weer eens een nieuwe wandelroute met de geweldige app Locus Map. Ineens zag ik het diertje staan. Een ree. Wat zijn ze toch schitterend, ze ogen zo kwetsbaar en sierlijk tegelijk.

Ons corona-plekje

Deze toegang tot het natuurgebied Zoomland (Brabants Landschap) zal vanaf nu mijn blijvende herinnering vormen aan het coronatijdperk. Hier liepen - en lopen - we het bos in, regelmatig richting de Zeezuiper. Een prachtig waterrijk, bijna moerasgebied. Veel watervogels, een lepelaar af en toe, een ree, bloeiende brem, een vennetje en nog veel meer moois.
Zonder corona hadden we dit - op tien minuten lopen van ons huis - misschien wel nooit ontdekt.

Het beeld in- of uitkijken?

'Een mens, die of bloem moet altijd het beeld in kijken', leerde ik van mijn fotograferende vader. Maar in de loop der jaren is dat beeld toch veranderd. Ik vind het ook al best lang leuk om het af en toe eens duidelijk niet te doen. (Sowieso vond ik het vroeger heel leuk om dingen anders dan mijn ouders te doen, maar dat is een heel ander verhaal.)

Deze fotograaf heeft ook lak aan wat mijn vader vond. Heerlijke foto zo, natuurlijk extra leuk door het woord toekomst in de onscherpe achtergrond. Helemaal toegespitst op het stukje dat hierbij is geschreven (of andersom: de foto is gemaakt met het oog op het te schrijven stuk). 

COVID-19: de wereldwijde verspreiding (?) en het einde van het intercontinentale toerisme

Vanmorgen staat dit kaartje in de New York Post.

 

Let wel: ook deze krant moet het doen met de cijfers die worden aangeleverd. Maar kijk nou eens: de cijfers lijken mij van geen kant te kloppen. Neem Oeganda: 79 gevallen. Botswana: 1 dode (niet op dit kaartje te zien: het origineel op de website is interactief). 

Nou verwacht ik niet dat er uit Botswana veel wintersporters naar Noord-Italië en Oostenrijk zijn geweest, maar toch.

Geld terug...

Er zijn genoeg redenen waarom een fotograaf deze lens zou willen hebben. Prima kwaliteit, lichtsterk, en als je dan ook nog dit brandpunt wilt: niets op aan te merken.

Maar waarom nou zo'n 'geld-terug'-actie? Waarom niet gewoon zo'n objectief 250 euro goedkoper verkopen? Dat kan kennelijk.

Het zit kennelijk in onze hersenen dat we geprikkeld (willen) worden door zo'n actie. Je koopt iets en jeetje, een paar weken later krijg je 250 euro terug!

Raar instrument, die hersens van ons.

Het standpunt, daar gaat het om

Langslopen, kijken, klikken. Zo kun je een foto maken. Maar natuurlijk is dat niet de goede manier. Althans, als je een foto wilt maken en geen kiekje.
Deze eerste foto is gemaakt met een telelens: dat is al een eerste keuze die je mogelijk tot je beschikking hebt. Het gaat uiteraard om een foto op een oorlogsgraf, met een bloeiende plant en op de achtergrond eveneens bloeiende rododendron.

Vrijheid in coronatijd

Blijf thuis, luidt nu nog het advies van de regering. Thuis blijven, handen wassen en afstand houden: dat krijgen we de hele dag te horen.
75 jaar geleden stonden we er in Nederland heel anders voor. Net bevrijd van de Duitse en wrede overheersers gingen onze (groot)ouders aan de slag om het land weer op te bouwen. En te profiteren van de herwonnen vrijheid. Om die vervolgens - kunnen we nu vaststellen - te misbruiken: ongebreidelde groei, uitputting van natuurlijke hulpbronnen, niet in staat elementaire levensbehoeften beter over de wereld te verdelen en ga zo nog maar even door. Maar dáárom gaven al die jonge mensen, in de kracht van hun leven, hun leven niet op...
Corona is geen oorlog, maar het houdt ons wel gevangen. En los van alle ellende die het brengt zie ik ook lichtpuntjes. Die bestaan uit een groenere toekomst. Uit minder vliegen, minder vlees, minder uitstoot van schadelijke stoffen, minder ongebreideld intercontinentaal reizen. En wie weet ook: wat meer oog voor de mensen om ons heen.  

Over een week weten we meer

Wandelen en fietsen: dat kan nog wel gelukkig.

Op 21 april, zo verwachten we, zal de regering bekend maken wat er ten aanzien van het coronavirus gebeurt ná 28 april. Dat is immers de datum waarop de termijn afloopt van 'handen wassen - anderhalve meter afstand houden - liefst thuis blijven'.

Mijn voorspelling, op basis van wat ik zo links en rechts om me heen zie en hoor: we moeten nog even volhouden. Sowieso handen wassen en anderhalve meter afstand houden. Het 'liefst thuis blijven' zal iets worden afgezwakt.

Nieuws verwacht ik zo langzamerhand ook wel over een vaccin en/of geneesmiddel. Dat zou er toch zeker dit jaar moeten zijn. 

Kamperen in de zomervakantie? Ik reken er nog maar niet op. In september met de camper op stap? Dat vermoed ik wel. Misschien nog niet de grens over, maar misschien ook wel.

Pas op met die verf!

Het is alweer even geleden dat ik in huis aan het verven was. Maar wat ik me er van herinner levert geen positief beeld op. Kwasten verdrogen, echt mooi wordt het nooit, dat hinderlijk schuren vooraf en nadrukkelijk ook: al die voorzorgsmaatregelen tegen spatten en morsen!

Met verbazing kijk ik dan ook naar deze foto, enkele dagen terug in de Volkskrant. Een schilder, 'gewoon' met een blik verf (dat handvat zal losschieten!) in de grote zaal van het Concertgebouw. Als ik het goed zie laat hij het blik ook even rusten op een stoel. Man, daar kunnen druppels verf aan hangen! 

Telelens in het bos

In het bos rondlopen met een 100 - 400 mm (APS-C) lijkt niet voor de hand te liggen. En normaal gesproken doe ik dat ook niet, alleen al vanwege het gewicht. (Hoewel de combinatie Fuji X-T3 met 100-400 stukken handzamer is dan de Canon EOS 6D met 100-400 mm.)
Dat je desondanks aardige foto's kan maken wil ik hier laten zien.

De stabilisatie van de Fujilens doet z'n werk voortreffelijk. En de scherpte is dik in orde. Ik heb er ook nog een converter bij (1.4x): als ik die gebruik staat er wel een statief onder het geheel.

Corona en #vliegenkannietmeer

Bericht in de Volkskrant van Goede Vrijdag. Uit mijn hart gegrepen.

Corona heeft van alles te maken met toerisme. Het wordt hier mooi in enkele zinnen uitgelegd. Inclusief een oplossing: stoppen met al dat vliegen naar verre bestemmingen.

De moeite waard...

De Keukenhof is mooi, maar dit plein in Wouw is ook de moeite waard.

Toeristische artikelen op websites en in tijdschriften lijden niet zelden aan een enorme taalarmoede. Een gebrek aan fantasie. Aan taallenigheid.

Ik dacht eerst hiervan wat voorbeelden te verzamelen, maar dat is een heilloze weg. Het zijn er domweg te veel. Sla maar een reistijdschrift open en een grote kans dat de eerste zin ongeveer zo gaat: "We weten dat xx een mooie stad is, maar een bezoek aan het naastgelegen xx is zeker ook de moeite waard.

Ik ga misschien nog wel eens voorbeelden verzamelen van reisverhalen waarin deze strofe niet voorkomt. Want ik houd wel van een beetje een uitdaging... 

Overdrijf ik? Toets dan maar eens in Google in het zoekvenster in: de+moeite+waard+reisverhaal. Duizenden voorbeelden dwarrelen vervolgens over je scherm. Doe het maar eens: het is de moeite waard.

Taal

Het doet me telkens weer goed te zien dat (veel) meer mensen het gebruik van #onnodigEngels verwerpen. Terwijl ik dit schrijf hoor ik op NPORadio4 - de favoriete zender in huize Laros: alleen bij een teveel aan hedendaags muziek of oeverloos gezeur wordt op ClassicFM afgestemd - dat de er een rubriek Klassiek voor Kids is. Voor die arme schapen die niet naar school mogen. (Hoewel mijn oudste kleinzoon daar héél anders over denkt.) Klassiek voor Kids: nou goed, de alliteratie kan nog een excuus zijn, maar dan was er best wat anders te verzinnen geweest.

  
Een teveel aan, schreef ik hierboven. Dat is goed, want teveel is hier een zelfstandig naamwoord. Heel vaak lees ik ergens dat iets teveel (van het goed bijvoorbeeld) is. En dat is niet goed: in alle gevallen waarin het geen zelfstandig naamwoord is schrijf je het als twee aparte woorden: te veel.
In overheidsstukken gaat het altijd wel goed. Opstellers van overheidsdocumenten zijn doorgaans goed opgeleide mensen die inzien dat in elk geval de overheid foutloos moet schrijven (net als journalisten bijvoorbeeld). Maar toch gaat het ook hier wel eens fout. 'Houdt hier rekening mee', staat in deze advertentie van de rijksoverheid. En dat is toch heus een 't' te veel.

Motorloos leven: het kan

Het leven zonder motorrijden blijkt nog steeds heel waardevol (..). Hoewel ik dat pakweg tien jaar geleden niet voor mogelijk had gehouden. Ik maakte de laatste jaren tientallen toeristische reportages voor een motorblad. Op de motor uiteraard. Zo'n 20.000 km per jaar tufte ik op twee wielen door Europa. Zeer tot mijn genoegen.
Tot dat moment op het Isle of Wight. Ineens had ik er genoeg van. Na misschien wel 450.000 km, heb ik globaal uitgerekend.

Digitaal in 2014 (2)

Nog een foto van Canon EOS 10D. Ik vermoed met een Sigma 12-24mm objectief, maar helemaal zeker ben ik daar niet van. Nabewerking in Luminar. Best een bruikbare foto eigenlijk: 3072 x 2048, opgenomen in jpg.

Macro met tussenring

Macrofotografie vind ik prachtig om te zien, maar wat minder leuk om het zelf te maken. Toen ik nog met Canon apparatuur rondliep had ik de onovertroffen 100mm f/2.8 macrolens van Canon, maar ik gebruikte deze maar weinig. En dan nog niet eens altijd als macro. Een macrolens voor de Fuji X aanschaffen zou dus iets te veel van het goede zijn. Maar een tussenring voor nog geen acht tientjes: dat leek me wel verantwoord.