Daàg Facebook en Instagram

Columniste Volkskrant

Nu haatzaaien, discriminatie en het verspreiden van nepnieuws de standaard lijkt te worden bij Facebook en Instagram vond ik het de hoogste tijd deze (a)sociale media te verlaten. Twitter, later X, had ik al veel eerder verlaten. Musk is een kundig ondernemer die helaas met zijn geld ook extreemrechtse krachten is gaan ondersteunen. De AfD 'de redding van Duitsland'  noemen geeft wel heel duidelijk aan dat geschiedenis niet zijn sterkste kant is.

Sociale media zijn wel leuk en ook wel nuttig. Je vindt mij nu op Bluesky. 

Het Kasteel van Wouw: een eeuwenoude geschiedenis

De ronde waterburcht, begin 17e eeuw

Op zondag 5 januari stond er een 'snertwandeling' gepland (Groei & Bloei Roosendaal), maar het weer nodigde hiertoe geenszins uit: binnen blijven was de meest aantrekkelijke optie. Dat deden we dan ook, in molen De Arend in Wouw. Waar de Heemkundekring/Stichting Kasteel van Wouw een lezing gaf over de geschiedenis van het Kasteel van Wouw. Op Wikipedia is er veel over te lezen.

Bram vist niet graag achter het net

Kleinzoon Bram (10) voetbalt. In Roosendaal, bij RBC. Normaal in het RBC-stadion op de Borchwerf, maar vandaag een keer in een gymzaal in Wouw voor een zaalvoetbaltoernooi. Leuk om te zien hoe snel dat gaat, en wat een balvaardige knulletjes lopen er bij! Bram is keeper en treedt aanvallers zonder angst tegemoet. Maar natuurlijk grijpt hij ook wel eens mis. 

2025: we zijn gestart. En hoe.

Vuurwerk gezien vanaf ons balkon

Het eindigde hier gek, dat 2024. Zoals het hele jaar 2024 een raar, rechts, bruin jaar was vol mensen met foute bedoelingen die zichzelf superieur achten aan anderen. Waar zagen we dat eerder...

Maar een breuk in een ruggenwervel - laten we het nog even dichtbij houden - bij mijn echtgenote is wel een heel ongelukkig einde van 2024 en begin van 2025. Het schopt onze reisplannen met de camper in de war, al is dat niet het ergste. Genezen, vastgroeien, dat is nu de eerste zorg. Een week of zes, zegt een vriend van ons, fysiotherapeut-in-ruste.

Minister en staatssecretaris op bezoek

Op de gure oudejaarsdag brachten de minister en staatssecretaris van Justitie en Veiligheid, David van Weel (VVD) en Ingrid Coenradie (PVV), een bezoek aan de politie- en brandweerkorpsen van Roosendaal. Om deze een hart onder de riem te steken, met het oog op de oudejaarsnacht die steeds vaker gewelddadig verloopt, inclusief het geweld tegen hulpdiensten. Het bezoek begon in het politiebureau met gesprekken met diverse politiemensen en boa’s. Daarna wandelde het gezelschap, met burgemeester Mark Buijs en de ruimschoots aanwezige pers, richting de brandweerkazerne. Coenradie overhandigde daar een doos met oliebollen: “Ze moeten nog wel worden opgewarmd”, gaf ze er als tip bij.

'Historische' treinreis

Dit moet decennia geleden zijn - op een dia staat helaas geen datum. Een groepspersreis van het Oostenrijks toeristenbureau, zoals die in die tijd veel werden georganiseerd. Ik ging mee voor een kampeerblad.

Er was een stoomtrein, er waren modellen en er was Kees van den Berg, fotograaf uit Bilthoven die later een goede vriend werd. Hij bekeek vol verbazing mijn camera toen, een spiegelreflex van Canon die op basis van de ogen scherp stelde. Ik vermoed de T80.

Grosser Tauern Track: dat was afzien (en koud)

Helaas is op een dia niet te zien wanneer een foto is gemaakt. Ook wat dat betreft is de digitale fotografie een zegen. Heel lang geleden liep ik, op uitnodiging van het Oostenrijks Toeristenbureau, de Grosser Tauern Treck. Een meerdaagse, pittige wandeltocht omhoog. Met overnachtingen op hoogte, in een ijskoude tent die we zelf moesten opzetten.

Foto's uit de oude doos

Anderhalf jaar geleden overleed mijn schoonmoeder op hoge leeftijd (91). Van mijn schoonvaders kant woonde de familie in Hellevoetsluis. De grootvader (1902 - 1955) van mijn echtgenote had een fotozaak in Hellevoetsluis. Haar grootmoeder heb ik nog wel meegemaakt - we waren regelmatig in Hellevoetsluis.

Diascans: auto's en motoren

Lada 2105. Uit Rusland, dus inmiddels
een totaal onaanvaardbaar voertuig. 

In de afgelopen decennia had ik verschillende auto's, motoren en caravans. Bij het scannen van dia's kom ik ze bijna allemaal tegen. De voertuigen uit de analoge tijd. Ik mis tussen de dia's nog een DAF die we heel vroeger hadden en een blauwe Ford Escort, die ik van mijn vader kon overnemen. Mijn vader, die op 20 december jl. 107 jaar zou zijn geworden. 

 

Mijn vader kocht vroeger op de markt een frame en maakte daar dan een passende fiets van. Zo heb ik er heel wat gehad. Geen foto heb ik van mijn favoriete rode, met een dikker frame en dikkere banden. Een fatbike was het gewoon, al bestond dat woord nog lang niet. Ik denk dat mijn ouders die toen nieuw hebben gekocht. 

Diascans: Nieuw-Zeeland

In Nieuw-Zeeland had ik de beschikking 
over deze snelle huurauto

De trip naar Nieuw-Zeeland - twee weken - zal ik niet snel vergeten. Ik had rond de 100 diarolletjes bij me en een Canon camera met enkele lenzen. In totaal was ik 32 uur onderweg en kwam doodmoe aan. Een tussenstop in Amerika, dat nog in de ban was van de aanslag op 9/11. Een mevrouw van de douane daar wilde weten wat er in die doosjes zat. Filmrolletjes, zei ik. En ze vroeg mij deze te openen. Dat weigerde ik: "Als u mij niet gelooft moet u dat controleren." Na vijf busjes geloofde ze het wel en liet zij mij chagrijnig door.  

De bedoeling was dat ik met collega en vriend Kees vd B. zou gaan. Die was echter plotseling - de dag voor vertrek - verhinderd. Ik besloot in ieder geval alleen toch te gaan. In Auckland was het eerste hotel. Het eerste wat ik daarna deed was deze uitkijktoren bezoeken.

Alle foto's: scan van dia.

Wat de gegevens betreft: ik put uit mijn geheugen. En de trip naar Nieuw-Zeeland is lang geleden! Ik maakte er een reportage voor een zakenblad, waarvan ik de naam ben vergeten..

Wandelen in Dordrecht

Wandelen van NS station Dordrecht Stadspolders naar station Dordrecht is langs onder meer het Wantij een mooie wandeling van rond de tien km. Het eerste deel onverhard, het tweede deel stad. Met onderweg een heerlijke plek voor een lunch of een kop koffie. Ik deed het op vrijdag 13 december. Nee, geen last van bijgelovigheid.

[Telefoonfoto]

Wat een leuke plek is restaurant Villa Augustus! Het ligt mooi halverwege deze wandeling. Ik nam er een heerlijk broodje kip met een kop koffie (verkeerd).  

Fotofestival Nature Talks: goede sprekers van groot belang

Ruim op tijd parkeer ik zaterdagmorgen de auto bij de Reehorst in Ede. Parkeermunten zijn er nog niet bij de receptie. Waar wat plaatsvindt is nog even niet duidelijk: diverse mensen zijn zoekende waar het evenement plaatsvindt. Geen bordjes waar we moeten zijn voor wat. Ja, garderobe, toiletten. Juist, daar moeten we zijn... Er staan daar koffieautomaten, maar die werken niet: een kartonnen koffiebekertje onmisbaar sap moet voor EUR 2,50 worden gekocht. Kortom: de routering en de koffie-/theevoorzieningen zijn matig, want ik betaalde ook al 50 euro minstens voor toegang en parkeren.

Ik zie vier jonge mannen met een hoed. Natuurfotografen laten graag zien dat ze wat bijzonder zijn.  Beetje vreemd: ze houden de hoed ook binnen op. Hij dient dus niet als bescherming tegen de koude, maar uitsluitend als imago-versterker. Of ter compensatie van een tekortkoming aan enig gevoel van eigenwaarde.

De theaterzaal blijkt dus via de borden Garderobe bereikbaar. “Gek dat het er niet opstaat”, zegt iemand met een kaartje van de organisatie op zijn borst. Ja, dat is zeker gek. En ook nergens in het gebouw een verwijzing naar de theaterzaal. Ja, als je er voor staat.

De man die als eerste iets op het toneel zegt neemt niet de moeite zich voor te stellen. Geen idee wie het is. Als ik hem in een pauze tegenkom meld ik hem dat. "Goede tip", vindt hij. Hij geeft aan dat hij liever achter de schermen werkt in plaats van in de schijnwerpers staan. Dan heb ik nog een tip: blijf achter die schermen!

Lucie Horsch: een fenomeen

Op zaterdag 7 en zondag 8 december jl. waren we in het Chassétheater in Breda. De 7e in de bioscoop voor de film Babygirl. Babygirl is een recente Amerikaanse erotische thriller, bedacht en gemaakt door de Nederlandse actrice Halina Reijn. Met in de hoofdrol Nicole Kidman en verder Harris Dickinson, Sophie Wilde en Antonio Banderas.

Foto uit programmaboekje

Maar het langst herinneren zal ik me zeker het optreden van fluitiste Lucie Horsch met het Orkest van de Achttiende Eeuw. Ik streamde al eerder haar nieuwe CD (Frans Brüggen project), waarop ze historische instrumenten gebruikt uit de verzameling van wijlen Brüggen, fluitist en oprichter van het geweldige Orkest van de Achttiende Eeuw.

Het concert was het laatste in een reeks concerten door het hele land. Met veel werken van Vivaldi, een beetje Bach en een nieuw werk, speciaal voor deze toer gecomponeerd 'in de geest van Vivaldi'. "Dat moderne werk vond ik niets aan", hoorde ik iemand achter me na afloop mompelen. Ik hoorde het voor de tweede keer, omdat het vorige week ook op de radio was en dan klinkt het werkelijk een stuk interessanter! 

Lucie Horsch lijkt intussen wel op een toverfluit te spelen! Wat een vaart, wat een heerlijke ritmes, ze staat al spelend mee te swingen op de klanken van Vivaldi. Het levert een ontroerend mooi concert op van deze 25 jarige vrouw, die ook stukken zingt en ook geweldig piano kan spelen. Een fenomeen! Goed voor een van de mooiste concerten die ik in de afgelopen jaren zag.