Fuji 50mm f/1.0. Eén punt nul!

Met XT-3 en XF 50mm 1.0

Tijdens mijn fotocursussen leg ik het uit: 1.0. Dat betekent dat alle licht dat op een objectief valt ook daadwerkelijk binnenkomt. Op de sensor nu, op de film eerder. Theoretisch gezien kan het eigenlijk niet: alles wat tussen een lichtbron en een sensor in staat - glas in het geval van een objectief - houdt licht tegen. Zou je zeggen.

Maar desondanks: de Fuji 50mm (in werkelijkheid 75 mm i.v.m. cropfactor) is dus één punt nul. 1/1-de. Vandaag mocht ik het glaswerkje van 1600 euro even op mijn XT-3 zetten. En er een paar foto's mee maken. Het is een vrij zwaar objectief, maar 1.0 is zó verleidelijk...

De hamvraag is: wanneer gebruik je dit? Het brandpunt is ideaal voor portretten. Maar ook voor diverse andere onderwerpen kun je het inzetten: straatfotografie, landschap, om eens iets te noemen. En available light fotografie uiteraard.

Liever had ik een 24mm f/1.0 gezien. Waarschijnlijk zou ik dan geen moment twijfelen om deze aan te schaffen. Maar ja, 1.0 is en blijft verleidelijk....

Hieronder zie je de scherpte van dit objectief.

Paddenstoelen: ze zijn er weer!

Heerlijk, de herfst. Geen mooiere tijd voor een boswandeling dan de herfst. Kleuren, de reuk van vochtig hout en natuurlijk: paddenstoelen. Ik genoot onlangs van een wandeling in de bossen bij Leersum. En zag daar ook al weer de eerste paddenstoelen. Op de knieën dus maar, en profiteren van het cameraschermpje dat je zo kunt draaien dat de paddenstoel goed in beeld is. Laat maar komen, die herfst!

Hieronder meer beelden met heide, bos en paddenstoelen.

Prinsjesdag op papier

Derde dinsdag in september: Pinsjesdag. Maar anders dan ooit en natuurlijk besteden de landelijke kranten daar veel aandacht aan. Het is wel leuk om eens te vergelijken hoe Trouw en Volkskrant dat doen. 

De voorpagina van Trouw bevat één grote, staande foto van de plek waar vandaag de Troonrede wordt uitgesproken. Drie kaders bovenin met onderwerpen die verderop in de krant aan de orde komen. Helder, duidelijk. Al hadden die kaders van mij vandaag oranje mogen zijn. Vijf kolommen: twee gevuld met tekst uit één verhaal, drie kolommen gevuld met foto.

Hieronder: de Volkskrant. 

O Nederland...

 Er is nauwelijks een een land denkbaar waar het leven beter is dan in Nederland. Nou ja, Zweden misschien (maar niet in de winter), Denemarken wellicht. Finland ook (maar die taal, en die winters...). Nee, ik blijf hier.

Dat wil niet zeggen dat ik in het buitenland ook zo blij ben met 'Nederland'. Een poffertjeskraam in de stad Luxemburg bijvoorbeeld vind ik nogal triest. Een café Amsterdam in Benidorm ook. Maar kennelijk is er een markt voor. Een mens blijft zich verbazen.

Overpeinzing aan de Donau

Ik sta in Schärding, voor me de Donau, aan de overkant Duitsland. Als ik haar op de ton in de Oostenrijkse kleuren zie zitten twijfel ik geen moment. Wat een mooi beeld vind ik dit... Haar vest en sokken in de kleuren van het gebouw aan de overzijde.

World Press Photo: veel ellende in beeld

 Nee, vrolijk ben je niet als je de World Press Photo tentoonstelling in de Nieuwe Kerk in Amsterdam hebt bezocht. Wat een ellende wordt er dan over je heen gestort. Noodzakelijk, dat wel, maar toch...

Kerk in kerk uit

Nee, ik 'geloof' niet. Ik kan werkelijk geen één reden verzinnen om het wel te doen. Heb sowieso een broertje dood aan vaagheden. Weten, meten, onderzoeken. Maarten van Rossem sprak ooit de woorden: nadenken en geloof, dat gaat niet goed samen. Daar kan ik me helemaal in vinden.

Dit neemt niet weg dat ik gek ben op kerken. Ze imponeren - precies waarvoor ze vaak gebouwd zijn. Met een mooi orgel erin, zoals in de Notre Dame in Parijs, zo dramatisch getroffen door een brand. Dat orgel telt 8000 orgelpijpen, waarvan de langste tien meter zijn. Een héél imponerend instrument. De restauratie, net begonnen, gaat vier jaar duren. Het is Frankrijk, dus dat worden er vijf.

Kortom: geen geloof, maar altijd even een kerk in als dat ergens kan. Later deze maand in Sankt Florian bijvoorbeeld, in Oostenrijk: de kerk en het orgel van Anton Bruckner. De man van die machtige 3e en 7e symfonie. Wat verheug ik me daar op!

Gek op een mooi hek

Hekken: ik houd er van. Ze scheiden dat van mij van dat van jou. Dat is nu zo en dat was vroeger zo. We hebben graag een eigen plekje. Waar een ander alleen met toestemming mag komen.

In Frankrijk staan hebben die al heel wat decennia hebben overleefd. 'Onderhoud' is een begrip dat ze in Frankrijk niet kennen. Je zet iets neer en dan staat het daar voor eeuwig...

 Hieronder nog meer beelden van dit hek.

Minder is meer...

Er hoeft niet zoveel op een foto te staan. En iets hoeft er al helemaal niet helemaal op te staan. Zo vond ik dit wel een mooi beeld. Links en rechts ingesloten door steen, licht en schaduw bepalen de rest.

Luxemburg heet toerist van harte welkom

Luxemburg is toeristisch nog volop in ontwikkeling. Vooral in Troisvierges - het einde van de populaire Vennbahn fietsroute - wordt hard gewerkt om het de fietsende en wandelende toerist nog meer naar de zin te maken. Heel moeilijk kan dat niet zijn, in zo'n schitterend landschap.

Yoga in de bergen...

Een dezer dagen ontving ik een persbericht over yoga in de bergen. Een paar zinnen hieruit:

Yoga is populairder dan ooit en het aantal beoefenaars in Nederland nam in 2019 ten opzichte van 2013 met ruim 13% toe. Per maand staan 513.000 Nederlanders vier keer of vaker oefeningen te doen om geest en bewustzijn met elkaar in balans te brengen.

Yoga zorgt voor ontspanning en biedt diverse voordelen voor de fysieke en mentale gezondheid. Onderzoek heeft uitgewezen dat yoga een gunstig effect heeft op de bloeddruk, de hersenen beter laat functioneren en het immuunsysteem versterkt.

Mooi wonen in Wemeldinge

Panorama - zelfs uit de hand

Met mijn telefoon heb ik het wel een enkele keer gedaan, maar met een camera eigenlijk nog nooit. De Fuji X-T3 heeft die mogelijkheid, dus ik probeer het maar eens.

Zwolle: een prachtige stad

Voor het bijwonen van een fotoworkshop - wat kan een Fuji camera allemaal - was ik in Zwolle. Natuurlijk heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om de stad in te lopen. Wat een geweldig leuke en mooie stad is dit.
Wat te denken van deze prachtige, enorme bomen in dit park, tegen de rand van het centrum.

Fuji X-T30 met XF 18-55 | 1/40s | f/8.0 | ISO125

Prachtige toegangspoort

Dit is de toegangspoort van de burcht van Bad Bentheim. Aan de voet van deze burcht verbleef ik onlangs op de camperplaats. Natuurlijk maakte ik een wandeling om de burcht heen: prachtig.
En het is maar een paar kilometer over de grens... Er komen dan ook veel Nederlanders. Sommige berichten zijn ook in het Nederlands aangegeven. Niet helemaal foutloos...

Exoten - het worden er steeds meer

Of het met klimaatverandering te maken heeft of dat het gewoon 'ontsnappingen' zijn, feit is dat de exoot in allerlei gedaanten het best doet in en rond ons land.
Zo kom je op diverse plaatsen tegenwoordig schildpadden tegen, zoals hier in de gracht rond - deels althans - de burcht van Bad Bentheim. Eén keer een strenge winter en ze zijn verdwenen, zou je zeggen.
Maar hoe is het eerste exemplaar hier toch gekomen?

Andere exoten zijn al bijna gewoon geworden. De halsbandparkiet, de Nijlgans... En de fazant zíen we eigenlijk niet meer als een exoot. Maar was het ooit wel.

Nestfotografie: soms kan het

Op Twitter las ik recent verontrustende berichten over fotografen (..) die broedende kraanvogels in ons land verstoren. Laat ik voorop stellen dat ik denk dat dit geen fotografen zijn maar fotograferende mensen. Die kennelijk onvoldoende kennis van locatie en dieren hebben om zich verantwoord te gedragen. Jammer - en als ik het tegenkom zeg ik er iets van.

Maar soms kun je gewoon vanaf de openbare weg nestfoto's maken. Zoals van deze meerkoeten, op enkele meters van een best drukke weg. Ze trekken zich nergens iets van aan. Prachtig, zo'n gezinnetje bezig te zien.

Molens - maar dan als decor

Als je bij Kinderdijk bent wil je molens fotograferen. Zeker. Maar die molens hoeven niet per se de hoofdmoot van een foto te zijn, wat mij betreft. Ze kunnen ook als decor dienen. Zoals ik dat hier heb geprobeerd. Een Hollandse sloot, een houten bruggetje, rietkragen en een stevige boom. En dan enkele molens in de achtergrond.
De kleuren zijn die van de Fuji Velvia film. Wat waren we daar 'vroeger' gek op! En deze digitale simulatie is zo gek nog niet.  

De 'neger' onder de sterns: Chlidonias niger

Bij de molens van Kinderdijk kwam ik onlangs de zwarte stern (Chlidonias niger) tegen. Geen zeldzaamheid, maar zo heel vaak zie je dit sierlijke vogeltje nou ook weer niet. Toch maar even de 400 mm op de camera geklikt. Ik maakte veel meer opnamen omdat er redelijk wat 'mislukken'. Ze zijn zo razend snel...

Ze staan boven het water te 'bidden' als een torenvalk. Zodra ze iets in het water zien duiken ze daar naartoe. Ik zag ze er niet onder water komen, zoals een visdiefje dat doet. 

Hieronder nog enkele opnamen.

Zomaar een graf

We fietsen in de buurt van Bronckhorst, bij de IJssel. Een klein plekje, heg er omheen. Daarbinnen enkele banken en een grafsteen. Op die steen de namen van Canadese militairen, omgekomen in de Tweede Wereldoorlog in de strijd van de geallieerden tegen de Duitse overheersers. Jonge mannen, tussen de 19 en 31 jaar. Thuis wachtten moeders, vaders, vrienden en vriendinnen tevergeefs op hun terugkeer. Ze zijn en blijven in de Achterhoek. Eeuwig. Al hadden ze plannen voor een mooie toekomst. Een studie. Een gezin.

Een stukje verderop, bij camping Het Zwarte Schaar bij Doesburg, zie ik alleen maar witte kentekenplaten: de Duitse toerist is gek op Nederland. Het is Pinksteren. Prachtig weer. En corona houdt zich gedeisd, al moet nog blijken hoe definitief dat is.

Er zit 75 jaar tussen de Tweede Wereldoorlog en de 'invasie' in Doesburg. Gelukkig maar dat er zoveel is veranderd. Maar oorlog de wereld uit: dat lijkt maar niet te lukken.

Oud, Engels, heerlijk... zelfs als je niet van auto's houdt

Wat een heerlijke auto staat daar ineens aan de IJssel. De eigenaar zit een stukje verderop, in de schaduw: het is een warme dag daar in Bronckhorst. Als ik een foto maak komt hij een praatje maken. Het gaat over het vinden van Engelse onderdelen, zijkleppers en hun ineffeciëntie en nog veel meer. De motorkap gaat er ook even af: even dat motorblok laten zien. 

Meer foto's: lees verder.

Kamermuziek on line: bijzonder

Half mei vond het Haags Kamermuziekfestival plaats. Midden in de coronatijd? Ja en nee. Ja, het was half mei, nee, er was geen publiek bij. Je kon - en kunt - het op Youtube volgen en terugkijken en -luisteren.

In het verleden bezocht ik het festival enkele keren en ik fotografeerde er ook één twee keer. Erg leuk. Nu luisterde en keek ik, deels op de laptop, deels op de telefoon. Aan zo'n uitzending komt heel wat techniek te pas: op de tweede afbeelding hier is dat enigszins te zien.

Hier en daar liepen dingen niet helemaal zoals het moest, de presentatie van Diewertje Blok vond ik tamelijk matig. De bijdragen van Leo Sanama waren bijzonder interessant - en ook in het Nederlands, met ondertiteling. Waarom trouwens het Haags Kamermuziekfestival een Engelse naam moest aannemen... het is mij een raadsel. Immers: #onnodigEngels moeten we bestrijden.

Zo ziet een tractor er uit

Natuurlijk, die nieuwe tractoren zijn schitterende, krachtige machines en vaak fraai vormgegeven. Er stonden er laatst een paar op het Malieveld in Den Haag. Maar op deze foto zie je een tractor waarmee ik vroeger speelde. Althans, met een zeer verkleinde versie ervan.
Met mijn vader - landbouwvoorlichter - was ik vaak op boerderijen en soms mocht ik op een tractor mee rijden. Op een tractor als deze, met een klein zitje boven een achterwiel.
Dus bij een tractor denk ik aan een tractor als deze. En dat staat dan zomaar ineens ergens in Lauwersoog bij de haven, vlak bij de visafslag.

Seks en taal: een misverstand is zo geboren

Seks en taal hebben in eerste instantie niet zo veel met elkaar te maken. Totdat... lees maar (klik er even op). Erg vermakelijk. En het laat maar weer eens zien dat juist taalgebruik veel misverstanden kan voorkomen.

Oude fabriek in Fries landschap

In de verte leek het mij eerst een voormalige steenfabriek...

Als je van Anjum een mooie route naar Dokkum fietst dan rijd je op een fietspad langs het water. Je passeert dan een volledig met hekken afgezet voormalig fabrieksterrein. Werkelijk een onbegrijpelijke puinzooi midden in een schitterend landschap. Een raadsel waarom die Friezen dat hier laten staan... Er liggen spullen innhet water te roesten en het terrein staat vol wrakken en ander oud ijzer. Geen idee wat hier lang geleden is gefabriceerd. Het is ook geen pretje voor de mensen die er zo'n beetje tegenaan kijken.
Hier nog twee beelden: