Op de camping hebben we geen directe buren. Aan de andere kant van het pad staat een caravan, twee plekken verder - gescheiden door hoge struiken - een Frans gezin met een tent. (Niet de situatie op deze foto.)
Als wij aan het begin van de avond zitten te eten voor de caravan verschijnt er een auto met caravan op het zijpad. Een Volvo met een Hymer Nova GL. Een mooie combinatie. Hé, we krijgen buren, kennelijk. Een Nederlands kenteken, man vrouw en twee kinderen. Vermoed ik.
De caravan wordt met de mover op de plek gezet, poten uitgedraaid... enfin, het normale werk. Elk moment verwachten wij - intussen uitgegeten - dat de mensen zich even komen voorstellen: "Hallo, wij zijn de nieuwe buren." Meer hoeft niet, meer verwacht ik niet. Maar even gedag zeggen: dat lijkt me zó normaal!
Een uur later loop ik naar ons privé-badkamertje, de nieuwe buurman ook: de deuren zijn twee meter van elkaar. Nu zal hij wel... maar nee hoor. Alsof ik niet besta.
Wat mij betreft zijn dit geen kampeerders. Van Fransen weten we dat het doorgaans geen enthousiaste 'groeters' zijn: die lopen je voorbij zonder je aan te kijken en zonder iets te zeggen, een gelukkig toenemend aantal uitzonderingen daargelaten. (Vrienden en collega's daarentegen worden dagelijks bij de eerste ontmoeting gezoend, ook mannen onderling en vrouwen!)
Echte kampeerders 'wonen' tijdelijk buiten en groeten hun medekampeerders. Nieuwkomers zeggen even gedag bij de buren. Zó normaal dat je je eigenlijk niet kunt voorstellen dat iemand dat niet doet. En als je dat echt niet wilt, ga dan alsjeblieft in een hotel zitten en laat je op een camping nooit meer zien....
