Dag Jaap, rust in vrede

Altijd bereid nog een keer die
weg af te rijden voor een betere foto.

Mijn vriend Jaap is niet meer. (Wij noemden hem eerst Jacob, maar iedereen zei Jaap. Wij dus later ook.) Hij tobde lang met zijn gezondheid en liet mij op 30 oktober 's morgens weten het zo genoeg te vinden. Met de toelichting: "Ik stel nogal hoge eisen aan wat ik een menswaardig bestaan vind en dat is het momenteel niet, dus vandaar. Ik wil jullie nog bedanken voor de mooie jaren die we samen hebben meegemaakt, de reizen, de overnachtingen en de vriendschap waar ik altijd erg van heb genoten. Het ga jullie goed en veel succes met de nieuwe woning." 

Jaap was een man van weinig woorden. Kijk maar naar zijn rouwkaart, onderaan. Zijn hele werkzame leven heeft hij gevaren 'en daar leer je alleen te zijn'. Hij kon vroeg met pensioen. Had samen met zijn echtgenote - die ik niet heb gekend - nog lang willen genieten van het leven, maar kort na zijn pensionering overleed zij.

We leerden elkaar kennen in Zuid-Afrika. Hij was deelnemer aan een van de natuurfotoworkshops die ik daar enkele jaren heb gegeven. En had dankzij zijn vroege pensionering genoeg tijd om met mij motorreportages te maken, waarbij hij als geduldig model optrad. Hij kocht er zelfs een andere motorfiets voor, eentje die een stuk handelbaarder was dan het bakbeest waarop hij eerst reed. 

Wat een prachtige dagen en momenten hebben we samen beleefd. Of het nou in Nederland was of op Corsica. In Engeland of Frankrijk. In België of Denemarken. Jaap was altijd in evenwicht. Niet dan eens uitbundig of ingetogen, gewoon altijd dezelfde Jaap. "Jij moet je ding doen en ik doe gewoon wat jij vraagt." Een prettiger reisgenoot kun je je niet voorstellen.

Voor weer een trip zou hij bij ons overnachten: we moesten naar het zuiden. Als hij vlak bij ons huis (Roosendaal) nog wil tanken ontdekt hij dat hij zijn portefeuille thuis (Heerenveen) heeft laten liggen. Ondanks mijn protest bedenkt hij zich geen moment: hij rijdt terug en keert uren later terug met portefeuille. Het werd een prachtige trip. Die ook zonder die portefeuille uitgevoerd had kunnen worden.

De lezers van Moto73 kregen niet heel veel te zien van Jaap. Maar met Jaap kon ik de foto's maken die de redactie graag zag: een kleine motor in een groot landschap.

Fotograferen was een hobby van Jaap en hij was hierin best fanatiek en actief, in een fotoclub. Natuurlijk namen we onderweg de tijd om allebei foto's te maken. We gingen ook wel eens op pad om alleen maar foto's te maken, niet 'gehinderd' door een opdracht.

Ik kan hier nog heel veel anekdotes de revue laten passeren. Waaronder hilarische, zoals toen we naar Engeland overvoeren in een nacht dat de tijd een uur voor- of achteruit werd gezet en wij verbleven op een veerboot met de Nederlandse tijd. Zoiets was het. Zeeman Jaap wist wel raad met het zetten van de wekker. Om zes uur 's morgens, uren voor de ontbijtzaal open ging, liepen wij al rond. Het zat kennelijk toch iets anders met die zomertijd aan boord. En die geweldige Deense ober, die ons verleidde met zijn gerechten en daarbij een fles wijn aanraadde. De volgende ochtend, bij het uitchecken, ontdekten we pas wat die wijn kostte. De Wallander-reportage, samen met een Zweedse motorrijdster die ons in de woning bracht van waaruit veel opnames zijn gemaakt. Ja, zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het is vreselijk, maar Jaap is er niet meer. Wat een mooie herinneringen bewaar ik aan deze geweldige kameraad.