WL / Tekst + Fotografie

De meeste foto's die ik maak maak ik voor tijdschriften. Niet allemaal - er zit ook genoeg vrij werk tussen. Fotograferen is tenslotte niet zo zeer een activiteit, maar meer 'een manier van leven'. En zo ontstaan er foto's die het aan de muur best goed doen. Op de website Werk aan de Muur vind je een selectie van mijn beelden die daarvoor volgens mij in aanmerking komen. Dit is Kroatië, vanaf een camping aan zee. Le Mont St. Michel is onder 'gewone' omstandigheden al bijzonder fraai en fotogeniek. Maar als het weer dan 'meewerkt' wordt het extra bijzonder.

Een dag met een begrafenis. Een dag met een bericht van een heel goede vriend die ziek is en gewoon (..) niet verder wil leven. Een dag met grijs en grauw weer. Toch maar even met de fiets het oude centrum van Culemborg in. Het is vochtig, de straten zijn nat. Eenmaal in de stad begint het te regenen. 30 oktober 2023. Van zulke dagen wil je er niet te veel hebben. Geen één, liefst. Met die goede vriend heb ik veel gereisd. Allebei op onze motorfiets. Hij stond en reed vaak 'model' voor de foto's die ik voor het blad Moto73 maakte. We reden door heel Europa. We leerden elkaar kennen in Zuid-Afrika. Naast motorrijden hadden we meer gemeenschappelijke interesses: fotograferen, klassieke muziek, Scandinavische krimi's (we waren 'bij Wallander'!). In het buitenland parkeerden we vaak op P's voor motorfietsen. 'Dat ze dat in NL niet hebben', zeiden we regelmatig tegen elkaar. Maar wat zie ik vanmiddag in Culemborg? De laatste rit die we samen deden was Cor...

Hoewel ik was gestopt met het geven van fotocursussen in Breda - te vaak weg met de camper - heb ik het in deze periode weer een keer opgepakt. Want we zijn in de buurt, in verband met de verwachte oplevering van ons appartement in Wouw. Dus CRE440, de fotocursus van beginners, mag ik voor mijn rekening nemen. Zes bijeenkomsten op maandagavond, één op zaterdagmorgen op locatie. En die laatste was gisteren. Centraal staan de basisbeginselen van de fotografie: apparatuur, techniek en compositie. Theorie is onontbeerlijk bij fotografie, maar 'doen' in combinatie met die theorie levert het meeste profijt op.  Vanaf de ingang   van de Grote Kerk in Breda hebben we een rondje gewandeld. Markt, Begijnhof, park. Oefenen met lichtmeten, scherptediepte. Waarom deze foto onscherp is? Kijk eens naar de sluitertijd! En wat is de oplossing, als je geen statief bij je hebt? Hoe krijg je ondergrond en lucht beide goed belicht?

Hier aan de Lek bij Culemborg raak je gemakkelijk 'in de ban' van de Hollandse Waterlinie - niet voor niets Unesco Werelderfgoed. We verblijven het dichtst bij Fort Everdingen, maar er zijn nog veel meer monumenten die herinneren aan de Hollandse Waterlinie. Gisteren waren we op de fiets en met de veerboot bij Fort Honswijk. Ook al zo'n imposant bouwwerk. In de herfst op een doordeweekse dag is hier weinig te beleven, maar - zien we op foto's - op een zomerse weekenddag is het hier gezellig druk. Gisteren kon je zonder ernstige gevolgen een kanon afschieten.

Fort Everdingen  Als ik bij Fort Everdingen deze foto sta te nemen - een vertrekkende camper - zegt een langslopende vrouw: "Dat wordt een mistige foto." Ik glimlach en reageer met de opmerking dat dit een belangrijke reden is om deze foto te maken. We raken aan de praat als ze me ineens aankijkt en zegt: "Weet je op wie je lijkt?" Gelukkig geeft ze direct antwoord. "Op Chris Koerts, de gitarist van Earth & Fire." Dat beeld had ik niet paraat, maar internet biedt even later - zoals voor bijna alles - uitkomst. En ik kan me haar gedachten voorstellen. Chris Koerts Maar ze is nog niet uitgesproken. "Ik was in die tijd vreselijk verliefd op Chris. Die helaas niet meer leeft." Als grap doe ik een stap achteruit. "Maak je geen zorgen hoor, zo wild ben ik niet meer." We lopen samen een stukje op, richting Everdingen. Ze vertelt over de muziek van Earth & Fire, en over een Schotse herderpup van vijf maanden die haar man en zij hebben, ...

Rij mono, laat je niet afleiden... uhhh? Rij mono.  De campagne loopt al een tijdje: Rij mono. Veilig Verkeer Nederland is partner van deze verkeerscampagne en omschrift het zo: "Uitingen van de MONO-campagne heb je vast weleens voorbij zien komen. Met deze campagne vragen we iedereen ongestoord onderweg te gaan. Zo verkleinen we samen de kans op ongelukken. Waar MONO voor staat? Letterlijk betekent het één of alleen. Onderweg houden we ons dus met één ding bezig. Juist. Het verkeer." Bij aanvang van de campagne dacht ik: Rij mono? Weet je wat die JBL-luidsprekers in mijn auto hebben gekost? Niks ervan, ik luister stereo naar mijn muziek! Ook de ANWB besteedt op hun website aandacht aan Rij mono (idiote kreet blijft het). Ik lees daar:

Als ik mensen vertel dat ons nieuwe appartement in Wouw staat is de reactie in negen van de tien gevallen: ah, Wouwse Plantage. Nee, Wouw. Om de een of andere reden kennen alle Nederlanders de Wouwse Plantage, maar vrijwel niemand Wouw. En dat is niet te verklaren, als je kijkt naar de schoonheid van de dorpen, de ligging, bereikbaarheid en meer. Sterker nog.... nee. Dat komt door die martelcontainer, hoor ik een enkeling denken. Die kreeg landelijke bekendheid. Een geluiddichte container met een tandartsenstoel, waarin iemand vastgebonden kon worden waarna met een tang een voor een zijn vingers afgeknipt konden worden, tot een bekentenis volgde. Schreeuwen had geen zin: er kwam nog geen fractie van een decibel naar buiten. Maar ook vóór de landelijke bekendheid van die container was de Wouwse Plantage al veel bekender dan het mooie Wouw. Ik leg de vraag voor aan ChatGPT. Maar die weet het toch ook niet. Kijk maar.

Toegang tot het voormalige weeshuis Elisabeth van Culemborg (1475-1555) was de laatste Vrouwe van de ‘heerlijkheid Culemborg’. Zij stierf kinderloos en liet een vermogen en landerijen na. In haar testament bepaalde zij dat haar nalatenschap ten goede moest komen aan de ‘regte armen’. Een kleine vierhonderd jaar lang is dat gedaan door aan wezen een thuis te bieden in het Elisabeth Weeshuis. Tegenwoordig biedt het Weeshuis onderdak aan het Elisabeth Weeshuis Museum, Brazzerie Wees is Anders, Bibliotheek Rivierenland, en Volksuniversiteit West Betuwe. Het Weeshuis is daarmee voor inwoners en bezoekers van Culemborg een prachtige plek om te ontdekken, te ontmoeten en te ontspannen in een historische ambiance. [Bron: stichtingelisabethweeshuis.nl] We kwamen hier terecht door een bezoek aan De Witte Schuur. Een familieboerderij, maar ook een zorgboerderij met een winkel, een theetuin (waarvoor het nu te fris was) en een uitspanning in het Weeshuis. Dus fietsten we door naar het centrum van...

Vandaag gefietst en gewandeld bij Fort Everdingen en langs de Lekdijk. Geweldig wat je dan allemaal tegen kan komen. Hier een blik vanaf de dijk langs de Lek op de spoorbrug over de rivier bij Culemborg. Monument dat het begin markeert van de dijkverzwaring na de problemen in 1995. 'De dijk op de schop' heette het project. Naast de dijkverzwaring kreeg de rivier ook meer ruimte. 

De 'kogelvanger' is het restant van een Duitse schietbaan uit het begin van de Tweede Wereldoorlog. Toen met hout bekleed.  Dat het langs onze grote rivieren mooi en interessant is, dat wist ik wel. Maar nu we enige tijd in de buurt van de Lek verblijven raak ik met de dag enthousiaster. Zondag 15 oktober hebben we niet eens zo'n grote wandeling gemaakt, maar wat je dan allemaal al tegenkomt! Toegegeven, het weer en de regenboog hielpen mee, maar ook zonder is het hier prachtig, aan een van de Hollandse waterlinies. Groepsschuilplaats aan de Diefdijk Na een heerlijke lunch bij Caatje aan de Lek (ik zou het allitererend liever Caatje langs de Lek hebben genoemd, maar dit terzijde) in het Werk aan het Spoel liepen we langs de Kogelvanger over het Schootsveldpad. Ja, veel oorlogshistorie hier.  De 23 kilometer lange Diefdijk is in 1277 aangelegd als binnendijk, met als doel het achterliggende gebied te beschermen bij wateroverlast in de Betuwe. Daarbij vormde deze de grens tu...

Nationaal Park  Utrechtse Heuvelrug viert dit jaar zijn 20-jarige jubileum. Dit jaar wordt de vijfde Beleefweek op rij georganiseerd; een week vol herfstactiviteiten in het Nationaal Park. Reden genoeg dus voor een feestelijk opening op zaterdag 14 oktober bij het Herman van Veen Arts Center op Landgoed De Paltz in Soest. De Beleefweek vindt plaats tijdens de herfstvakantie en duurt nog tot en met 22 oktober. De Beleefweek  is een initiatief van Stichting Nationaal Park Utrechtse Heuvelrug in samenwerking met IVN Natuureducatie en het Regionaal Bureau voor Toerisme. Tijdens de Beleefweek worden activiteiten georganiseerd door vele verschillende partners, verspreid over het gebied. Deze week vol activiteiten laat jong en oud ervaren hoe mooi én bijzonder de natuur en cultuur in het Nationaal Park is. Denk aan verschillende geoparkexcursies, bodemdiertjes zoeken, of een paddenstoelenwandeling. Voor een volledig overzicht van de Beleefweek, kijk op de  website van het Nation...

Gedurende een lange periode in mijn leven reed ik motor. Honda 350, diverse BMW's (boxers en een driecilinder), Suzuki 650 en tenslotte de Suzuki DL1000. De allerfijnste? De Suzuki 650. Vrijwel alle kilometers met de Suzuki's waren zakelijke, voor reportages in Moto73. Zie nu dat Suzuki met een nieuwe 800 komt. De ideale maat, wat mij betreft. En nu geen V-twin, maar een tweecilinder in lijn. Oeps, die zou ik wel eens willen proberen...zeker na het lezen van alle specificaties.

Zondagmiddag rond vier uur. We komen er achter dat we nog iets uit de supermarkt moeten hebben. Ik pak de fiets en rijdt die kant op. Lidl en Plus zitten dicht bij elkaar, beide winkels zijn nieuw voor me. (We verblijven pas enkele dagen in deze gemeente.) Ik kies voor Lidl: daar zijn bakken met spullen die je niet nodig hebt maar die je toch koopt. Ik heb de bananen (die ontbraken), en nam ook nog koffie, krentenbollen en een nachtlampje mee. (Niet nodig, wel handig want met twee USB-aansluitingen.) Als ik naar de kassa’s loop blijkt het daar enorm druk te zijn. Voor mij staat een mevrouw die mij aankijkt, dan met haar hoofd naar de overvolle band bij de kassa knikt en zachtjes zegt: “Dat moeten wel tweeverdieners zijn.” Ik lach stilletjes. “Misschien hebben ze wel zeven kinderen en vier logés.” En ik voeg er aan toe: “Zij hoeven in elk geval niet naar de voedselbank.” De reactie van de vriendelijke vrouw die daarop volgt zag ik niet aankomen: “Nee, ik wel. Serieus.”

De evolutie gaat onverminderd door... Vanuit ons tijdelijke woonadres is de Kampeer en Caravan Jaarbeurs gemakkelijk met de trein te bereiken. Geen enkele reden dus om de hybride langer dan strikt noodzakelijk te laten snorren. We parkeren ‘em op de P+R bij het station, zoeken even uit hoe we aan de andere kant van het spoor komen en het OV-feestje kan beginnen. Er is een plek voor twee tegenover een jongeman, die verveeld onderuit hangt en zijn tas tegenover zich heeft gezet. “Mogen wij hier zitten?” Met een uiterst chagrijnig gezicht pakt hij zijn tas op en laat die naast hem vallen. Zonder iets te zeggen, zonder ons maar ook een blik waardig te gunnen. Hij verandert ook niet van zithouding, zelfs niet als ik mijn knie tegen die van hem laat rusten. Een duidelijk geval van post-pubergedrag. Ik overweeg even hem het telefoonnummer van mijn dochter te geven, pas klaar met haar studie psychotherapie (en ook al GZ-psycholoog en orthopedagoog). Die kan hem er zeker weer bovenop helpen.