Zondagmiddag rond vier uur. We komen er achter dat we nog iets uit de supermarkt moeten hebben. Ik pak de fiets en rijdt die kant op. Lidl en Plus zitten dicht bij elkaar, beide winkels zijn nieuw voor me. (We verblijven pas enkele dagen in deze gemeente.) Ik kies voor Lidl: daar zijn bakken met spullen die je niet nodig hebt maar die je toch koopt.
Ik heb de bananen (die ontbraken), en nam ook nog koffie, krentenbollen en een nachtlampje mee. (Niet nodig, wel handig want met twee USB-aansluitingen.) Als ik naar de kassa’s loop blijkt het daar enorm druk te zijn. Voor mij staat een mevrouw die mij aankijkt, dan met haar hoofd naar de overvolle band bij de kassa knikt en zachtjes zegt: “Dat moeten wel tweeverdieners zijn.” Ik lach stilletjes. “Misschien hebben ze wel zeven kinderen en vier logés.” En ik voeg er aan toe: “Zij hoeven in elk geval niet naar de voedselbank.” De reactie van de vriendelijke vrouw die daarop volgt zag ik niet aankomen: “Nee, ik wel. Serieus.”
Ze rekent de paar boodschappen uit haar mandje contant af. Een pak koffie wil ze apart afrekenen, met de pin. “Meer staat er niet op de rekening”, verklaart ze haar handelwijze.
Dat geeft stof tot nadenken, als ik op mijn elektrische fiets terug rij naar ons tijdelijke verblijf, waar ook onze camper en hybride auto op het erf staan… Natuurlijk weet ik dat er armoede bestaat in ons land. Onder Rutte is dat alleen maar erger geworden. Maar het gebeurt niet zo vaak dat ik er zó direct mee word geconfronteerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten