WL / Tekst + Fotografie

Bij Witt International in Weiden, Duitsland, zaten de creatieven van het duurbetaalde reclamebureau zich suf te piekeren over een effectvolle slogan  voor de Nederlandse markt. De juiste foto hadden ze al: een prachtig model met frisse kleren: witte broek, zwart-geel bloesje en bijpassende armbanden. De zonnebril is wat ruim bemeten, maar het siert haar best. Maar die kreet. "Plötzlich kenne ich einen guten", riep er één. Nieuwsgierig keken de anderen hem aan. "Mode die bij mij pas" De anderen vielen haast van hun stoel van verbazing. Geweldig! "Moet iemand die Nederlands spreekt daar misschien nog even naar kijken?", vroeg een stagiaire. Meewarig werd ze door haar collega van Witt International aangekeken. "Deze reclamemensen weten heus wel wat ze doen hoor."

Kamperend in Steenderen (camperplaats Landlust) wandelen we de avond van aankomst even het dorpje in. Twee kerken: een katholieke en een protestante. Even naar binnen... we zijn welkom 'voor bezinning' en er mogen maximaal drie personen tegelijk de kerk in. We zijn er als enigen. Bezinning in Steenderen - dat is hier helemaal niet nodig.

Gezien in Moddergat, Friesland. Een vlag met de hartenwens STOP lockdown.nl. Ik neem maar even de vrijheid vast te stellen dat het tweebenig exemplaar dat dit heeft opgehangen niet goed bij zijn/haar hoofd is. Misschien een idee om deit licht een dagje mee te laten lopen op de intensive care van een ziekenhuis in het oosten van Brabant ergens?

Pepperspray en wapenstok! De parkeerwachter staat een bon uit te schrijven als de bestuurder naar zijn auto terugkeert. Er ontstaat een discussie. “Die paar minuten, wat maakt dat nou uit…” De leraar vraagt de jongeman, die nooit van ophouden lijkt te weten, nu eindelijk eens zijn mond te houden. Dat gebeurt niet: de hardleerse puber moet de klas verlaten. De jongen wil dat niet en.. De kelner ziet enkele mensen van tafel gaan richting de uitgang zonder dat ze betaald hebben. Zij loopt snel in de richting van het viertal, gaat voor de uitgang staan en vraagt of ze nog ergens mee kan helpen. “Ga je snel opzij of anders…” De krantenbezorger schrikt zich een ongeluk als een voordeur, waarin hij een krant wil stoppen, ineens opengaat. “Waar was je gisteren, toen is er geen krant hier bezorgd! Als dat nog een keer gebeurt dan…” De gastvrouw in de concertzaal vraagt: “Mag ik uw kaartje even zien? Loopt u maar mee.” Nee, antwoordt de man bruut, ik wil dáár zitten.” Nee, uw kaartje...

Dat er gekken ins land rondlopen weet iedereen. Maar gelukkig kom ik ze niet te vaak tegen en dus sta ik er ook niet zo vaak bij stil. Ja, verkeershufters, maar dat is nog niet direct 'een gek', al zal het vaak niet veel schelen. Nee, gekken waar homo's en 'man/vrouw-tussenvormen' mee geconfronteerd worden, of mensen met een bepaald geloof. Dat zijn pas gekken! Rob Jetten van D66 deed onlangs een boekje open over wat hij allemaal te verwerken krijgt. Op zo'n moment schaam ik me diep voor de landgenoten die dit - anoniem, op veilige afstand - aan het al dan niet digitaal papier toevertrouwen.

De viering van de 250e geboortedag van Ludwig van Beethoven dit jaar wordt verlengd tot september 2021. Dit heeft uiteraard alles te maken met het coronavirus, waardoor heel veel evenementen dit jaar geen doorgang konden en kunnen vinden. Beethoven is onder veel meer de componist van het 'Europese volkslied': de finale van de Negende symfonie met het Alle Menschen werden Brüder - Ode an die Freude, door Friedrich Schiller in 1785 geschreven.

Ook in 2005 was ik al regelmatig onderweg met een (fabrieks)motor voor het maken van toeristische reportages voor motorbladen. Hier ben ik in het Bregenzerwald, één van mijn favoriete delen in Oostenrijk. Waar ik mijn spullen had weet ik niet meer: ik vermoed in een (waterdichte) tas achterop de buddy en de rest in de - met een groot extra deel te verhogen - tanktas. In elk geval reed ik overdag zo rond: lekker licht.

Het verbaast mij elke keer weer dat zelfs de meest verstokte republikein niet van mening verandert als hij of zij koningin Máxima thuis of aan het werk heeft gezien. Ze behoort tot type vrouw dat zo'n beetje alles mee heeft. Los van het uiterlijk denk ik aan een sprekend gezicht, levensvreugde, enthousiasme, kennis van veel zaken, talenkennis. Dan is ze ook nog eens een perfecte moeder, verklaarde een van haar dochters onlangs. En alsof dat allemaal nog niet genoeg is: ze bakt ook nog koekjes op haar (49e) verjaardag! Wie nú nog republikein is adviseer ik toch om geestelijke bijstand te zoeken. Want zo'n koningin: daar kan helemaal niets tegenop. 

Booking.com maakte de afgelopen paar jaar vijf miljard (!) winst. Dat bedrag werd weggesluisd naar de aandeelhouders, die daarvan nu ongetwijfeld in dikke Tesla's rondrijden. Datzelfde Booking.com klopte recent bij de Nederlandse overheid aan voor staatssteun (lees: belastinggeld), als gevolg van de coronacrisis. Ik boekte nogal eens een overnachtingsadresje bij Booking.com. Boek te inderdaad, want zo'n bedrijf zal aan mij niets meer verdienen. Mijn brillen komen tot nu toe bij één van de bekende ketens vandaan. Vandaag zie ik dat die zich al net zo misselijk gedragen als Booking.com. Wat is dat toch met ondernemers, ondernemingen? Hebben die nu gewoon geen splinter beschaving in hun hersens, belust als ze zijn op steeds méér, méér?

Canon EOS 10D met 35 mm f/2.0 De eerste keer dat ik in het Franse Honfleur kwam - ik weet zo goed als zeker dat deze foto daar werd genomen - was ik erg onder de indruk van dit prachtige Franse plaatsje aan de kust. De binnenhaven, de gevels, terrasjes: ik ben er intussen verschillende keren geweest. Eerst met een persreis (foto, 2005), later enkele keren met de motorfiets en een keer tijdens een vakantie met de caravan. Op 17 mei 1866 - 154 jaar geleden dus - werd Erik Satie hier geboren. Muziekliefhebbers, pianoliefhebbers in het bijzonder, hoef ik verder niets uit te leggen. Het 'Satie-huis' in het dorp is niet wat je denkt dat het is: ons viel het bezoek erg tegen. Loop liever door de straatjes van het dorp en neem een kijkje aan de kust.

De geheugenkaartjes waren duur in 2005. Soms zag ik onderweg aankomen dat ik het met mijn opslagcapaciteit niet zou redden. Dan ging ik van raw over op jpg: daarvan passen er domweg méér op een (toen: CF-)kaartje. Tijdens een persreis in Frankrijk in 2005 - groepspersreizen zijn de laatste jaren een zeldzaamheid geworden, bezuinigingen en meer belangstelling voor individueel op pad gaan - stond deze collega in een kerk ineens voor een raam waar zonlicht doorheen kwam. Met de Canon EOS 10D in de hand zei ik: 'Blijf even zo staan!' En dat deed ze. Tegenlicht: altijd fijn.

Een 'aanval' van motten op onze (rommel)zolder bracht mij er toe hier nog eens goed te kijken wat er gewoon kan worden weggegooid. De bron van de mottenexplosie bleek een oud dekbed: nadat dit was weggegooid was het mottenprobleem per direct opgelost. Tijdens de - door corona gevoede - opruimsessie kwam ik ook een oude map tegen met DVD's. Een digitaal 'fotoboek'. Op de DVD's heb ik geschreven wat de inhoud ervan moet zijn. Destijds was een gangbare mening 'dat die DVD's maar een beperkt aantal jaren leesbaar blijven'. Maar de exemplaren die ik tot nu toe in de CD-lezer heb gestopt werken. Ik zal er hier af en toe van wat laten zien. De oudste opgeslagen beelden dateren van 2005, dus vijftien jaar geleden. Gemaakt met de Canon EOS 10D, mijn eerste digitale spiegelreflex. Destijds mede betaald door de uitgever van het magazine Caravannen!, die af wilde van de dia's die ik tot dan inleverde. Hier onze 'vakantietrein' uit die tijd. E...

Voor diverse motorbladen verzorgde ik vele tientallen toeristische motorreportages in Europa. Vaak in de Alpen. Twintig jaar geleden is het alweer, de vuurwerkramp in Enschede. Ik herinner me er nog veel van: ik was die dag met de motorfiets in Oostenrijk aangekomen, samen met een collega. We hadden een hotelletje aan de voet van de Grossglockner (3798 meter), de hoogste berg van Oostenrijk - op de grens tussen Karinthië en Tirol. Het was in Heiligenblut, meen ik mij te herinneren.  Doel van deze rit was een reportage over het gebied voor een motorblad, ik denk ProMotor toen. Kees - helaas is hij niet meer onder ons - zou fotograferen, ik schrijven. We waren een beetje chagrijnig: het weer was daarvan de oorzaak. Regen, zwaar bewolkt: dan is een tocht over de Grossglockner zelfs op een dikke Harley Davidson niet leuk. En hij was 'dik', de Harley die ik toen mee had gekregen.

In mijn sociale omgeving - voor zover je daar nog van kunt spreken in corona2020 - bevinden zich enkele enthousiaste mountainbikers, dus ik ga hier mijn woorden, na een stevige openingszin, op een goudschaaltje wegen. Mountainbikers horen niet in het bos. Zo, die is eruit. Aanleiding om dit nog eens onder de aandacht te brengen is het verontrustende nieuws in dagblad Trouw deze week over de tientallen zandhagedissen en andere reptielen die hier en daar door mountainbikers (hebben wij 'mountains' hier?) worden platgereden. Dat moet natuurlijk per direct stoppen! Recent liepen wij op onze zoveelste corona-wandeling door natuurgebied Zoomland, vlak bij ons huis. Het was later dan gebruikelijk, tegen de Hollandse etenstijd eigenlijk al. Ik zocht weer eens een nieuwe wandelroute met de geweldige app Locus Map. Ineens zag ik het diertje staan. Een ree. Wat zijn ze toch schitterend, ze ogen zo kwetsbaar en sierlijk tegelijk.

Deze toegang tot het natuurgebied Zoomland (Brabants Landschap) zal vanaf nu mijn blijvende herinnering vormen aan het coronatijdperk. Hier liepen - en lopen - we het bos in, regelmatig richting de Zeezuiper. Een prachtig waterrijk, bijna moerasgebied. Veel watervogels, een lepelaar af en toe, een ree, bloeiende brem, een vennetje en nog veel meer moois. Zonder corona hadden we dit - op tien minuten lopen van ons huis - misschien wel nooit ontdekt.

'Een mens, die of bloem moet altijd het beeld in kijken', leerde ik van mijn fotograferende vader. Maar in de loop der jaren is dat beeld toch veranderd. Ik vind het ook al best lang leuk om het af en toe eens duidelijk niet  te doen. (Sowieso vond ik het vroeger heel leuk om dingen anders dan mijn ouders te doen, maar dat is een heel ander verhaal.) Deze fotograaf heeft ook lak aan wat mijn vader vond. Heerlijke foto zo, natuurlijk extra leuk door het woord toekomst in de onscherpe achtergrond. Helemaal toegespitst op het stukje dat hierbij is geschreven (of andersom: de foto is gemaakt met het oog op het te schrijven stuk).