Vuurwerkramp Enschede en het songfestival

Voor diverse motorbladen verzorgde ik vele tientallen toeristische motorreportages in Europa. Vaak in de Alpen.

Twintig jaar geleden is het alweer, de vuurwerkramp in Enschede. Ik herinner me er nog veel van: ik was die dag met de motorfiets in Oostenrijk aangekomen, samen met een collega. We hadden een hotelletje aan de voet van de Grossglockner (3798 meter), de hoogste berg van Oostenrijk - op de grens tussen Karinthië en Tirol. Het was in Heiligenblut, meen ik mij te herinneren. 

Doel van deze rit was een reportage over het gebied voor een motorblad, ik denk ProMotor toen. Kees - helaas is hij niet meer onder ons - zou fotograferen, ik schrijven. We waren een beetje chagrijnig: het weer was daarvan de oorzaak. Regen, zwaar bewolkt: dan is een tocht over de Grossglockner zelfs op een dikke Harley Davidson niet leuk. En hij was 'dik', de Harley die ik toen mee had gekregen.


Weerman
Om mezelf wat op te vrolijken belde ik naar huis. Mijn tienerdochter nam op. "Je zit zeker naar het songfestival te kijken?", vroeg ik haar. Want dat vond en vindt ze leuk: niet alles in de opvoeding is goed gegaan. "Nee, dat is niet op tv, want er is iets ergs gebeurd." Dat was de vuurwerkramp in Enschede dus. Later bleek dat de zoon van een collega daar ook zijn huis had verloren, gelukkig zonder verder fysiek leed.

De hotelbaas, die we 's avonds nog even aan de bar spraken, zei dat we niet moesten somberen over het weer. "Morgen wordt een mooie, zonnige dag." De volgende morgen heb ik het KNMI gebeld: "Als jullie een betrouwbare weerman nodig hebben, ik weet er een!" Het werd een stralende dag met schitterende vergezichten.

Ik heb verder niets met de vuurwerkramp in Enschede te maken. Toch is het een gebeurtenis die je nooit vergeet. Hoe moet dat wel niet zijn voor de direct betrokkenen?