WL / Tekst + Fotografie

De Ponte Vecchio (Italiaans: oude brug), is een beroemde middeleeuwse brug over de rivier de Arno in Florence, Italië. De brug is vooral bekend door de winkeltjes (meest juweliers) die zich op de brug bevinden. Op één niveau hoger dan de brug bevindt zich de Corridoio Vasariano. Deze gang van ongeveer één kilometer is in opdracht van Cosimo I de' Medici gebouwd door Giorgio Vasari en had tot doel dat de leden van de familie de' Medici van en naar hun paleizen Palazzo Vecchio en Palazzo Pitti konden gaan zonder zich onder het volk te hoeven begeven. Een bouwwerk uit de 14e eeuw. Erg mooi, erg druk, erg indrukwekkend. Volgens de overlevering is de brug in de Romeinse tijd gemaakt van hout. Nadat deze was vernietigd door een overstroming in 1333, werd ze herbouwd in 1345, deze keer echter in steen. De architecten ontwierpen een brug met drie bogen, waarvan de middelste een overspanning van 30 meter heeft, terwijl de andere twee bogen een overspanning van 27 meter hebben.

Mocht onlangs een schitterende oude Faun brandweerauto fotograferen. Hier met de nieuwe Fuji X-T30. De motor is niet origineel: deze loopt als een zonnetje. Er zijn iets meer dan 220 van deze voertuigen gemaakt: er staat er één in Nederland. Deze dus.

In Italië rijden onwaarschijnlijk veel tweewielers rond. En overal zijn er ook parkeerplekken voor gereserveerd. Zorgvuldig parkeert de Italiaan zijn brommer/scoor/motor tussen de andere als hij een plekje ziet. Kunnen Nederlandse steden nog iets van leren: parkeerplakken voor gemotoriseerde tweewielers. Scheelt heel wat ruimte! Foto: Florence, 7 april 2019.

De inzenders voor de World Press Photo zijn allemaal professionele fotografen, kun je aannemen. Het is wel eens leuk en informatief om te zien waarmee die hun foto's maken. De eerste twee plekken zijn wel heel nadrukkelijk voor Canon. En de plekken 4 en 6 ook nog eens. Tja, die keuze maken zij dus. En ik geef ze geen ongelijk. Goed te zien dat ook de Fuji's steeds vaker te vinden zijn in de fototas van de persjongens en -meisjes.

Het Amerikaans consulaat in Florence wordt stevig bewaakt. Desondanks kun je er wel gewoon langs lopen. Zoals ik onlangs ook deed. Naast het gebouw een stevige auto: ik dacht een militaire Hummer. Ik liep er op af en direct kwam er een (Italiaanse) militair naar me toe, tot de tanden bewapend, zoals dat heet. Ja, hij sprak een beetje Engels - net als ik. Nee, dit is geen Hummer, maar een Iveco. Italiaans! Hij was er hoorbaar trots op en van mij mag hij. Wil je er een foto van maken? Dat mag hoor! 

Als mijn vader vroeger foto's wilde gaan maken - bijvoorbeeld tijdens de vakantie - vroeg hij mijn moeder altijd iets roods aan te trekken. Een rode lange broek, een rood bloesje, een rode jas. Want rood, dat is fijn in een foto. Het is één van de vele (foto)lessen die ik heb onthouden van mijn vader, die vandaag precies 26 jaar geleden (al weer) plotseling overleed. In de tuin bij mijn broer, op het moment dat hij antwoord wilde geven op de vraag of hij iets bij zijn koffie wilde hebben. De ziekenwagen was snel ter plaatse, maar toch te laat. Of misschien ook wel niet... Lijden is hem in elk geval bespaard gebleven en dat was iets waar hij sowieso erg tegenop zag. Zo gelovig als hij was. Maar rood dus: dat heeft ook deze fotograaf in Trouw bedacht.

Dit doet de Canon niet beter. Het heeft even geduurd voordat ik een besluit nam, maar nu is het zover: de systeemcamera is aangeschaft. Het werd een Fuji, de nieuwe X-T30. Met vrijwel dezelfde specificaties als de X-T3, maar alleen is deze kleiner en lichter. Ik kocht er twee objectieven bij: de 18 - 55 mm en de 14 mm, beide van Fuji. Deze laatste zal ik vooral inzetten om interieurs van campers en caravans te fotograferen: met de 24 mm die ik tot nu gebruikte krijg ik er te weinig op, vind ik. De 14 mm doet het ook in landschappen prima.

© Willem D A Laros 2019 | Laika fabriek, Italië. Zien we in autofabrieken veel robots het werk doen, bij de camperbouw is dat (nog?) niet mogelijk. Mensenwerk voert hier de boventoon, natuurlijk wel met de inzet van heel veel machines voor zagen, lijmen en meer. Zo'n 'band' vol campers in alle stadia van de bouw blijft een prachtig gezicht. Pas op het laatst krijgt zo'n wagen het gezicht van een camper: na het plaatsen van de wanden en het dak. Daarvóór is het nog een wirwar van leidingen, buizen, bedrading en meer. Wonderlijk dat dit straks een voertuig is waarin alles functioneert...

Italianen en 'verpakking', dat is vaak een oogstrelende combinatie. Sowieso draait in de Laars veel om het uiterlijk, van alles en iedereen. Vaak is dat mooi, soms is het triest als het ten koste van de inhoud gaat. Want uiteindelijk draait het daar toch om. Mooie auto's, treinen, motorfietsen enz. zijn fijn, maar je hebt er niets aan als ze niet betrouwbaar zijn. Gelukkig is het met 'de inhoud' de laatste jaren ook steeds beter gegaan met de Italiaanse producten. Althans, met vele... De presentatie van het Laika-nieuws - de modellen voor 2020 al weer - vond al begin april plaats in Florence. Zo vroeg, omdat het mooi samenviel met het 55-jarig bestaan van het bedrijf. En die presentatie, die was ook oogstrelend...

 Bij Madurodam denk je toch vooral aan het vingertje in de dijk en aan Nederland in het klein. Maar tot mijn verrassing is het ook een geschikte locatie voor een evenement. Zo was ik er onlangs voor een workshop van het Grieks verkeersbureau. Vooraf even langs de mini-huisjes, en daarna de prachtige ruimte in voor presentaties en meer. Ook de drank- en voedselvoorziening was meer dan voortreffelijk! En de aankleding kleurrijk.

Gemakshalve zeg ik - als uitleg aan niet-kampeerders - over een buscamper vaak 'dat het een bus is waar meubels in worden geplaatst'. Onlangs was ik in de fabriek van Laika (bij Florence, Italië), waar onder meer ook buscampers worden gebouwd. Van Laika zelf, maar ook van Bürstner, Carado en Sunlight - allemaal merken van Hymer. Ik moet mijn uitleg toch aan gaan passen, concludeerde ik na dit bezoek. Want een buscamper is toch ook een behoorlijk complex product - waardoor tegelijk ook de relatief hoge prijs wordt verklaard. Als je deze foto's ziet dan denk ik: hoe komt iemand hieruit? En hoe is het mogelijk dat alles straks werkt... (hoop je)? De stoel, dat is een tijdelijke. Want telkens wordt de bus een stukje vooruit geduwd als er weer een fase is afgerond. En dan moet toch iemand het stuur recht houden... Aan het einde van 'de band' staan de goede stoelen klaar.

Vandaag is er hier voor de deur een systeem voor ritregistratie in mijn auto ingebouwd. Dat houdt bij welke ritten privé en welke zakelijk zijn - en dat heeft alles met geld en belastingen te maken. Elke keer weer ben ik verbaasd hoe mensen, zoals deze monteur, in werkelijk enkele seconden een half dashboard uit elkaar peuteren. Vervolgens gaan er draden en kastjes in, plegen ze een telefoontje en constateren 'dat het werkt'. Even later ziet de auto er weer topfit uit: niets van de werkzaamheden meer te zien. Ik vind dat knap - want ik begrijp er niets  van.

Begin april ben ik enkele dagen in Florence voor het vieren van 55 jaar Laika (campers). Er was ook een halve dag tijd om de oude binnenstad in te lopen. Prachtig, wat een geschiedenis ligt en staat hier. Wat me vooral ook opviel: wat een drukte nú al! Wat zal het hier in het hoogseizoen een gekkenhuis zijn. Je kon nu al over de hoofden lopen. En dan straks, als het ook nog eens zinderend heet is. Het toerisme: dat wordt wereldwijd 'een probleem'. In elk geval in steden.

Zowel aan de gefotografeerde als de fotograaf bewaar ik mooie herinneringen.

Het is even een paar trappen op alvorens je op de zolder van het kasteel van Gaasbeek bent. Maar de beloning mag er zijn: dit kunstwerk. Met het verzoek gepaste kleding te dragen en stil te zijn.... Ik vond vooral de lichtval mooi. Een laken ophangen kan ik thuis ook op zolder... Panasonic Lumix LX100 | 1/15s | fl/3,2 | ISO 640 | éénpoot statief

Het kasteel van Gaasbeek is werkelijk schitterend. Boeiend is ook dat men hier niet (alleen) stil wil staan bij het verleden, maar dat ook het heden er een plekje krijgt. Moderne kunst dus! Maar aan de buitenzijde is het toch de historie die overheerst. Panasonic LX100 | 1/400s | f/6,3 | ISO 100 | 10,9 mm

Opnieuw een pleidooi voor ons Nederlands. Ook op hogescholen en universiteiten. In Trouw vandaag. Zelfs deze niet-Nederlandse pleit hiervoor. Dat wil toch wel wat zeggen...

Deze Laika Kosmo 512 - model 2019 - reed ik recent vanuit de fabriek bij Florence in Italië naar Nederland. Zo'n 1400 km sturen: heerlijk vind ik dat. Radio aan, op het verkeer letten maar ook: je gedachten laten gaan. Er komt wat voorbij in het brein die uren... De Fiat is een automaat. Dat wil zeggen: een voorzien van een versnellingsbak die zelf  schakelt. Na enige gewenning rijdt dat prima. Een enkele keer, bergop, blijft-ie pendelen tussen 5 en 6. Met één beweging echter ga je over op handmatig schakelen, nog steeds zonder koppeling. De Adria buscamper die wij bestelden heeft zo'n zelfde automaat. Ik ben er blij mee, na deze uitgebreide kennismaking!

Kasteel van Gaasbeek. Ik was er onlangs in verband met een tentoonstelling rond Bruegel. Maar als dan deze man zich toont, dan blijf ik even langer buiten... Ik ben mooier dan jou: taalkundig is daar wel wat op aan te merken, maar de rijm krijgt hier voorrang. Panasonic Lumix LX100 | 1/200s | f/2.8 | ISO160 | 34 mm

Deze foto, onlangs in Trouw, roept bij mij vrijwel direct tegenstrijdige reacties op. De eerste is er één van medelijden. Ach hemel, dat arme kind wordt helemaal uitgerekt: dat kan toch niet gezond zijn? Maar de tweede reactie is: zonder het juiste lijf heeft ballet geen zin. Ja, kun je het doen, er plezier aan beleven, maar moet je het bereiken van de top niet willen. En dan is er nog een soort derde reactie. Wie ziet er niet graag mooi ballet? En ja, daarvoor zijn topdansers (m/v) onontbeerlijk... Leuk, zo'n foto waarbij je gedachten alle kanten opgaan.

De eerste rit vanuit huis gemaakt op de Lacros elektrische vouwfiets. Verbaasd over de omvang van de industrie hier: ik waande me af en toe in de Rotterdamse haven. Terug via de binnenstad. En dan kun je niet om het Markiezenhof heen. Dat wil zeggen: dat kan wel, maar het hoeft niet ... Het Markiezenhof (Bergs: Markiezen'of) is een laatgotisch stadspaleis in Bergen op Zoom, in de Nederlandse provincie Noord-Brabant. Het was de residentie van de heren en later de markiezen van Bergen op Zoom. Tegenwoordig vinden hier tentoonstellingen en evenementen plaats. Het is een rijksmonument en behoort tot de 'Top 100 van de Rijksdienst voor de Monumentenzorg' uit 1990. De foto's zijn gemaakt met mijn telefoon (Nexus 5X).

Het was weer een interessante middag bij de Bovag, onlangs op sportcentrum Papendal in Arnhem. Het congres van de Afdeling Mobiele Recreatie van de BOVAG. Die ik liever de Afdeling Kamperen zou noemen, maar dit terzijde... De Bovag liet de deelnemers (dealers van caravans, campers en vouwwagens) zien wat er allemaal 'achter de schermen' gebeurt ten faveure van de leden. Op nationaal, maar vooral ook op internationaal niveau. Best indrukwekkend, al dat gelobby, al dat overleggen, al die contacten. Een geslaagde middag, goed georganiseerd op een prettige locatie. Nou ja, minpuntje dan. De presentatrice. Duidelijk geen kampeerster, en de naam van de KCI-voorzitter vergeten is ook niet handig. Waarom zo'n - vast dure - spreekster als je een geweldige spreekstalmeester in eigen huis hebt? Toch, Hans?

De afdeling Kamperen van de BOVAG hield onlangs het jaarcongres in het sportcentrum Papendal in Arnhem. Zaal, sprekers, scherm. Zo'n congres betekent voor de deelnemers vooral luisteren. En kijken. Deze dia kwam ook voorbij. En ik had alle tijd om over deze zin na te denken. Kwaliteit, hoe houden we dat op het juiste peil. 'Dat'? Dat kwaliteit? Ik geef geen seconde Bovaggarantie op 'dat zin'.

Voor de KNMV maakte ik zaterdag jl. een aantal foto's op de golfbaan van sportcentrum Papendal in Arnhem. Er was iets te vieren met toerrijders. Als je het verslag wilt lezen kan dat hier . Het was helemaal niet mijn bedoeling om foto's te maken. Maar degene die het wilde doen had ook nog tal van andere bezigheden. Met zijn camera - ook een Canon, dus vertrouwd - maakte ik die middag wat foto's. Onder heerlijke omstandigheden!

Onlangs had ik het genoegen te lunchen tegenover de oud-voorzitter van een grote, landelijke vereniging met tienduizenden leden. Een club die bezig is om de organisatie en zelfs de huisvesting te moderniseren. Jarenlang heeft de ontwikkeling van die club stilgestaan, met nu tamelijk veel ‘achterstallig onderhoud’ als gevolg. De oud-voorzitter is intussen erelid geworden, als dank voor het vele (vrijwilligers)werk voor de vereniging verricht. Het gesprek ging over koetjes en kalfjes. Maar ik vind het altijd prettiger om iets meer inhoud toe te voegen. Aanleidingen genoeg: het milieu (daar heeft deze vereniging best veel mee te maken) en de verkiezingen voor provinciale staten die net achter de rug waren, om er maar twee te noemen. En wat dacht je van de Brexit, hoogst actueel op dat moment.