WL / Tekst + Fotografie

Willem Diepraam - fotograaf - was (is?) de enige taxateur fotografie. Voor het magazine Veilingtijdschrift interviewde ik Diepraam, in zijn huis in Amsterdam. Tijdens het interview kwam er telkens iemand binnen met een net in de doka ontwikkelde foto, behoorlijk groot formaat. Diepraam keek er even naar en zei dan iets als: nog een paar seconden meer/minder. Dat gebeurde in mijn herinnering wel een keer of vijf. 

  Voor de Vereniging van Particuliere Beveiligingsorganisaties verzorgde ik eind jaren negentig van de vorige eeuw een - papieren - nieuwsbrief. Het mocht niet te veel kosten, dus vier losse velletjes met een nietje. Ondenkbaar nu om dit op papier te doen...  Ik verzorgde de eindredactie van de nieuwsbrief. Was een leuke opdracht vanuit een branche waar ik in het geheel geen band mee heb. Deze nieuwsbrief verscheen vier keer per jaar.

Vele jaren heb ik voor het Nederlands Planbord Collectief gewerkt. Teksten, interviews, reportages, fotografie. Geweldig leuke opdrachtgever - met de oprichter heb ik nog steeds contact - en geweldig leuke opdrachten. In de tijd van de opkomende beeldschermen wilde het NPC aandacht vragen voor de voordelen van het 'ouderwetse' planbord. Dat in diverse branches overigens nog steeds een belangrijke rol speelt. Zoals in garagebedrijven. In uiteenlopende tijdschriften probeerde ik artikelen te krijgen over het planbord. Zoals hier, in een tijdschrift over personeelsbeleid. Twee-en-een-halve pagina maar liefst.  

Een aantal jaren verzorgde ik voor het tijdschrift Het Tweede Huis van Uitgeverij Interdijk de (eind)redactie. Aan deze samenwerking kwam een einde toen uitgever Piet van Dijk het niet toestond dat ik - freelancer - ook voor andere opdrachtgevers in deze branche teksten/foto's ging leveren. 'Maar ik ben freelancer...' Helaas, dat kon ik hem niet aan zijn verstand peuteren. 'Dan moet je me in dienst nemen', heb ik ook wel eens gezegd. Niet dat ik dat wilde, maar meer als uitleg.  Ik hechtte eraan het hem wel te vertellen als ik door opdrachtgevers in dezelfde branche werd benaderd voor teksten en/of fotografie. Andere freelance-collega's zeiden niets maar deden het gewoon. Misschien had ik dat ook wel moeten doen, heb ik wel eens gedacht.

Toen ik in 1992 alleen verder ging - na een mislukte samenwerking met een zakenpartner die veel geld voor privé-doeleinden uit de zaak nam zonder mijn medeweten - kreeg ik zeer uiteenlopende klanten. Een paar voorbeelden uit die tijd. Een leverancier van kantoormeubelen. Bestaat niet meer. Was een onmogelijke man, politiek actief ook en de uitvinder van 'eigenwijs'. Desondanks enkele jaren voor gewerkt. Tot het me te veel werd en ik bedankte voor zijn opdrachten.

Een oud-collega woont er sinds enkele jaren: een mooi 'excuus' om weer eens De Rijp (bij Alkmaar) te bezoeken. Hoewel: er is in het geheel geen excuus nodig om De Rijp te bezoeken! De meeste tijd wordt gebruikt om op een buitengewoon frisse dag binnen bij te praten, maar natuurlijk maken we ook een wandelingetje door het historische (haven)plaatsje. Waar vroeger haring- en walvisvissers (!) woonden en werkten. En paar beelden hieronder.

Twee gevalletjes van schilderen. Of van kliederen en schilderen. Beide voorstellingen bevinden zich vlakbij ons huis.  Het is misschien een kwestie van smaak. Of van wel of geen smaak. Maar ik vind de ene voorstelling aanzienlijk mooier dan de andere. Het verschil is ook: het ene is van iemand, het andere van ons allemaal. Dus kennelijk van 'niemand'. En dan kun je er gewoon mee doen wat je wilt.

Met dank aan de huisbaas hebben wij sinds het begin van deze maand negen zonnepanelen op ons dak. En met dank aan de gemeente - die ons hiervoor met 45 euro subsidieerde - hebben we nu onder één radiator in de woonkamer drie geruisloze ventilatoren met in totaal zes motortjes. Hierdoor wordt de warme lucht van de ventilator omhoog geblazen zodra het water 35 graden is. En dit geheel bespaart gas en verhoogt het comfort, zo hopen wij.

Naar ik heb horen zeggen is restaurant De Bloemkool in Bergen op Zoom vele jaren lang een prima restaurant geweest. Wij hebben er, kort na de verhuizing naar deze stad, één keer met vier personen gegeten. En dat smaakte zeker naar meer. Maar helaas: de tent sloot en staat nu te vergaan. Nooit zie ik er enig leven. Tot voor kort brandden de buitenlampen dag en nacht: die stroomrekening moet toch iemand een keer betalen - weggegooid geld dus. Ze zijn nu uit, zie ik voor het eerst. 

Natuurlijk heb ik niets tegen reformatorische scholen. Vrijheid blijheid - al komt dat helaas niet altijd van twee kanten. Maar ik kan een gevoel van opperste verbazing niet onderdrukken als ik lees dat de meisjes op een (deze?) reformatorische school verplicht een rokje dragen.  Nu heb ik ook al niets tegen rokjes - jaarlijks verheug ik mij op rokjesdag - maar deze verplichting vind ik toch wel iets dat werkelijk helemaal niet meer  in deze tijd past. De meiden zitten er kennelijk niet mee. En de jongens zullen er ook geen bezwaar tegen hebben, vermoed ik zomaar.

Morgen ga ik een dag wandelen, maar voor die tijd wilde ik toch even het nieuw aangeschafte 23 mm f/2.0 objectief proberen op de Fuji X-T30. Samen vormen ze, in mijn ogen althans, een ideaal duo als je kwalitatief prima foto's wil maken maar je je geen breuk wilt tillen. Kleine camera, klein lensje, prima foto's. De 23 mm (35 mm kleinbeeld) is in mijn ogen een ideale 'altijd-te-gebruiken-lens'. Op straat, voor landschappen, voor portretten ook. Een beetje groothoek, net iets meer dan onze ogen zien (ongeveer 50 mm). Maar ook weer niet zoveel groothoek dat er ernstige vertekeningen ontstaan. Oordeel zelf. Ik ben tevreden.

Het wordt weer eens tijd om onze  ziektekostenverzekering tegen het licht te houden. Net als bij de energietarieven, zo las ik onlangs, kan het lonen om te veranderen. Dus ik ben aan het vergelijken geslagen, wat overigens nog niet meevalt als er appelen en peren zijn. Eén van de sowieso terugkerende kostenposten is de tandarts. Bij één van de aanbieders kun je een keuze maken 'hoeveel tandarts' je vergoed wil hebben. Daaronder staat dan steeds, in een tandvleeskleurig vakje: Kies . Kennelijk valt niemand daarover. Ik ook niet, maar ik zou hier toch liever kiezen voor 'Mijn keuze'.

Allemachtig, wat een onzintekst van de vuurwerkbranche gisteren in paginagrote advertenties in in elk geval Trouw en Volkskrant. Of we dan ook maar moeten stoppen met fietsen om het zorgpersoneel te ontlasten. Ja, met zulke redeneringen kom je er wel. De ongevallen die het dagelijks bestaan nu eenmaal vergen vergelijken met het totaal overbodige, éénmalige afsteken van vuurwerk met als gevolg een al even overbodige toename van het aantal ziekenhuisopnamen in één keer. Nog even los van de ellende die dat al oplevert: ogen, vingers van doorgaans jonge mensen (mannen en jongens doorgaans: vrouwen en meisjes zijn verstandiger op die leeftijd, vermoed ik). De advertentie vind ik een aanfluiting. De opstellers kunnen misschien ook zoiets bedenken voor de nertsenfokkers. De pandemie is toch veroorzaakt door vleermuizen? Laten we alle grotten en ruïnes in Nederland vrij maken van vleermuizen! Nee, vuurwerkverkopers. Het is een dramatisch verkeerd signaal dat jullie hiermee afgeven. Ik begrijp ...

Leica is geen merk om grapjes over te maken: het staat voor topkwaliteit en een rijke historie. Wijlen mijn vriend, mentor en fotograaf Kees van den Berg heeft heel lang met - en zelfs voor - Leica gefotografeerd. Nee, Leica is een merk om serieus te nemen. (Al is het alleen al door de prijs.) Maar toch kon ik een glimlach niet onderdrukken toen de Nederlandse importeur mij een bericht stuurde met de aankondiging van een nieuwe digitale Leica... die alleen zwart-wit kan schieten! De glimlach verdween toen ik de prijs zag van dit instrument: EUR 5590,-. Exclusief kleurpotloden. Geen idee of hier een markt voor is. Kennelijk wel, al gaat het bij Leica nooit om massaproductie. Hieronder nog twee beelden van en door de Leica. Nee, ik ga deze niet kopen. Maar zou er best een weekje mee willen fotograferen...

I n de tijd dat ik met fullframe spiegelreflexcamera's fotografeerde was de 35 mm f/2 mijn favoriete stukje glaswerk. Met de kleinere sensor daarvóór gebruikte ik vaak de 24 mm, de lichtsterke f/1.4. Die dus eigenlijk 36 mm was - en is. Nu, met de systeemcamera's van Fuji, heb ik eigenlijk niet zo'n vast (niet-zoom) objectief. Terwijl ik dat wel heel prettig vind fotograferen. En 35 mm is dan het ideale, altijd te gebruiken brandpunt. Fuji heeft twee 23mm objectieven. De nu bestelde f/2.0 en ook een lichtsterkere f/1.4. Ik koos voor de f/2.0 om verschillende redenen. De recensies zijn zeer lovend, de lens is van veel recentere datum en dus voorzien van een snellere autofocus, het objectief is een stuk kleiner en lichter, het is bestand tegen een regenbui en ja, ook nog ongeveer de helft goedkoper. De eerste resultaten zijn hier binnenkort te zien.  

De opbrengst van een uurtje 'vuil rapen' met Bram en Thijs.  Wat zijn er toch veel mensen die afval uit hun auto flikkeren! Ik begrijp daar werkelijk niets van: zijn dit mensen die thuis allemaal in een zwijnenstal wonen? Vast niet. Maar dat anderen dat door hun toedoen wel moeten doen interesseert ze kennelijk niet. Twee keer per maand gaan we met de kleinzoons op pad om vuil rond ons huis - vooral bij een oprit van de snelweg - te ruimen. Na een uurtje zijn er twee zakken vol: elke keer weer. Veel blikjes, flesjes en fastfood verpakkingen. Nou ja, het zijn ook vaak 'varkens' die dat eten... Zou dat een verklaring zijn?

Ja, moet dat nou? Ik vraag het me ook af. Er zijn zoveel alternatieven. Trouw, 11/11. 

Dicht bij de ingang van de Maastunnel (noordzijde) staat de Euromast. Aan de voet daarvan ligt een mooi park met intussen bejaarde, prachtige bomen. We namen er zondag jongstleden een kijkje: bomen, waterpartijen, het Noorse Kerkje. Prachtig! Alle foto's genomen met de telefoon Pixel 4a. Meer beelden: hieronder.

Alles onder de 0-streep  betreft teruglevering. De negen zonnepanelen die sinds 30 oktober op ons dak liggen functioneren uitstekend. Met dank aan de 'zonrijke' start van november. Ik ben nog in afwachting van de app waarmee ik de panelen per stuk kan uitlezen: nu gebruik ik voorlopig de 'slimmemeterportal' en de info van onze energieleverancier Vandebron.  

Economische groei: het lijkt wel of alles daarvoor moet wijken. Dan is het een verademing om te lezen dat het ook anders kan. Nee, moet . In Trouw vandaag. "De groei in gebruik van hulpbronnen, productie en consumptie, en daarmee het verlies aan biodiversiteit, is grotendeels toe te schrijven aan een kleine groep mensen." En: "De kosten van drie kilometer snelweg aanleggen zijn gelijk aan de hele natuurbegroting." 

Eens motorrijder, altijd motorrijder. Hoewel er hier al enige tijd geen motorfiets meer in de schuur staat blijft de interesse er op de achtergrond altijd. En als ik zoiets zie staan borrelt zowaar de gedachte in mij op: wat is-ie mooi en wat zal die lekker rijden... Gezien in Rotterdam, dichtbij de Euromast.

Dit is een bericht dat mij wel bevalt: Booking.com krimpt. Ze vroegen én kregen, ondanks de miljarden winst, steun met onze belastingcenten als gevolg van de coronacrisis. Vanaf dat moment verwijderde ik de app en de website overal waar ik deze had geïnstalleerd. Want ja, ik gebruikte Booking regelmatig om een hotel of ander overnachtingsadres te zoeken en te boeken. Maar nu nooit  meer.   

Donderdagmiddag 5 november 2020. Strakblauwe lucht, tijd voor een stukje fietsen. Ik stippel op de laptop een rondje Oesterdam uit: precies 50 km. Via Tholen - daar staat de molen hierboven. Bij het begin van de Oesterdam staat een bordje dat de route tijdelijk niet toegankelijk is voor scootmobielen. Die komen hier kennelijk met bosjes voorbij. Ik trap dus rustig door, maar stuit uiteindelijk toch op een onneembare hindernis. Maar: daar is in voorzien door - neem ik aan - Rijkswaterstaat: er staat een fietstaxi klaar. Fietsen op de aanhanger, fietsers corona-veilig naast en achter de chauffeur, afgescheiden met transparante kunststof platen. Geweldig toch? Hieronder nog enkele beelden van de route. Ik zag onderweg fazanten, strandlopers, wulpen, tureluurs, buizerds, een enkele dodaars en diverse meeuwen.