De trein naar Den Haag. Schuin tegenover me, aan de andere zijde van het gangpad, zit een donkere jongen op zijn telefoon te kijken. Net als vrijwel ieder ander in de trein. Ze missen de reeën die ik in een weiland zie. Ik onderdruk de neiging om “Kijk, reeën” te roepen. Iemand met een schermpje voor zich in de trein naar Den Haag heeft geen belangstelling voor een paar reeën in een weiland.
Net als ik me af zit te vragen wat al die mensen toch tot zich nemen, met een schermpje voor zich en witte hoorntjes uit hun oren, beweegt de jonge man een hand naar zijn gezicht. Naar zijn neus, iets preciezer. Alleen het topje van de vinger gaat naar binnen en komt er dan weer uit. Iets kleverigs trekt een lange sliert tussen vingertop en neusholte. De kleefkracht aan de vingertop wint het. De ogen van de jongen verlaten even het schermpje om de vingertop te bestuderen. Het resultaat van de operatie wordt kennelijk goedgekeurd en de vingertop met ‘inhoud’ verdwijnt in zijn mond. Mijn maag draait om, kokhalzen kan ik maar net voorkomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten