Het is een feestweek!

Normaal gaat het hier niet zo over onszelf, maar deze week maak ik een uitzondering. Wij zijn vijftig jaar getrouwd en dat kun je vieren met een groot feest. Maar: daar houd ik heel erg niet van. Dus bedachten onze beide kinderen iets anders. Ze huurden een Natuurhuisje(.nl) in Langbroek, kwamen zelf een weekend en vanaf vandaag tot en met donderdag ontmoeten we steeds andere mensen op andere plekken - waar iets is georganiseerd.

Maandag 11 december namen wij zelf voor onze rekening. Er zou een kok voor ons komen koken, maar 'door persoonlijke omstandigheden' moest deze op het laatste moment afzeggen. Vette pech, maar gelukkig hadden wij overdag een lunch geregeld in restaurant Vroeg (Bunnik) met de vrienden, waar we ons camperleven tijdens de natste periode van dit jaar konden verruilen voor een comfortabel huis. Erg gezellig, ook al omdat zoon Ruben ook mee was. 's Middags brachten we de camper naar een schadebedrijf in Culemborg om een spiegel te vervangen.

We parkeerden de auto in Culemborg.
Met de trein ben je dan zo in Utrecht

Voor dinsdag 12 december stond iets heel anders op het programma. We begonnen met een bezoek aan het Centraal Museum in Utrecht, samen met een vriendin van Haar. Er zouden er vier komen, maar één is toch in Portugal bij haar dochter, een ander 'kan echt niet' en de derde heeft een longontsteking. 

Gelukkig was Sylvia er wel en dat was erg leuk. We kregen een rondleiding over de tentoonstelling met stoelen. Geen designstoelen, maar stoelen met een verhaal. Of een politieke lading, een statement. Erg interessant, creatief en onverwacht.

Wat te denken van een stoel in de vorm van een hakenkruis. Als er vier personen op gaan zitten is er geen gesprek, je zit met de ruggen naar elkaar toe. Fascisme houdt niet van overleg, wil de maker zeggen. 

Zoals zijn naam al doet vermoeden, is de Emeco 1006 Navy Chair speciaal ontworpen om te voldoen aan bepaalde behoeften van de Amerikaanse marine. In 1944 besloot de Amerikaanse marine om Emeco een missie toe te vertrouwen, namelijk het bouwen van stoelen die resistent en duurzaam zouden zijn, maar ook licht. Het draagvermlogen van de aluminium stoel is 750 kg!  Het is nu een designobject geworden.

Deze stoel kom je over de hele wereld tegen. Ik begreep vandaag dat niemand weet wie de ontwerper er van is. Onze gids: "Als hij of zij een halve cent voor elke stoel had ontvangen was hij nu schatrijk."

Op weg naar het museum hadden we in Utrecht nog twee bijzondere ontmoetingen. Een vriendin uit onze Zoetermeerse periode, die nu in Zutphen woont, was op weg naar de film Maestro (over het leven van Bernstein) en toevallig kruisten onze wegen elkaar. "Dat heb ik niet geregeld", meldde zoon Ruben lachend.

De tweede 'ontmoeting' was deze Lada, ik vermoed een 2105. Heb ik jaren in gereden, in een lichtbruine. Was ook een prima caravantrekker.

Een volgend hoogtepunt was een high tea in Utrecht. Alle tijd om uitgebreid herinneringen op te halen met Sylvia, die best een complex leven achter de rug heeft maar nu solo een prima leven leidt. 

Het was een wandeling van drie kwartier, van museum naar high tea. Maar in Utrecht is dat geen straf.

Vlak voor aankomst begon het te regenen. Nog een paar bruggetjes over en we zijn er.

Onze luxe lunch, aangevuld met verse sapjes en afgerond met koffie of thee. We hebben gesmuld!