Van oudsher heb ik geen sterke rug. Net als mijn moeder kreeg ik een hernia, die ooit in een slachthuisachtige opstelling werd verholpen door een minder sociaalvaardige*, met een Duits accent sprekende specialiste. (Verder kreeg ik louter positieve zaken mee van mijn moeder, gelukkig.)
Af en toe een scheutje spit kwam ook al eens voorbij. Zoals nu: ik kan geen kant op.
Af en toe een scheutje spit kwam ook al eens voorbij. Zoals nu: ik kan geen kant op.
*De verpleegster zei: 'Het ergste is nu wel voorbij'. De specialiste:
'Nou, das weiss ik nog nicht.' En dat is werkelijk het laatste dat je
wilt horen op zo'n moment.
Blijven bewegen, ik doe het, maar mijn lichaam zegt: ga liggen! De verticale belasting is niet om te harden, ondanks 3 x 600 mg Ibuprofenen 6 x Paracetamol per dag. Eergisteren heeft de fysio de spieren in de onderrug gemasseerd, maar vandaag zag ik niet eens kans om naar hem toe te gaan. De massage heeft de zaak eerder verslechterd dan verbeterd. Vanmiddag hoor ik of de huisarts nog een list weet. Een spierverslapper slikken wordt het, denk ik. Hoop ik ook. Want over ongeveer een maand moeten we hier het huis uit zijn...
Update: ander medicijn, toch met spierverslapper. Moet in twee dagen verlichting brengen. Wordt vervolgd.
Reacties
Een reactie posten