[mening] Een hond heeft recht op een hondenleven

“Jaaa, daar zijn ze weer, de koetjes. Zie je de koetjes? Zie je de koetjes al?”

Kleinkind   De vrouw die deze zinnen uitspreekt ziet er op het eerste gezicht normaal uit. Het zou een grootmoeder kunnen zijn met een kleinkind. Voor moeder lijkt ze me eigenlijk net iets te oud.

Foto: Wikipedia

Maar de situatie is heel wat ernstiger. Ze heeft het niet tegen een kind, maar tegen haar hondje. Een Cocker Spaniël, denk ik, al heb ik niet te veel verstand van honden – die ik overigens wel heel leuk vind. Heel veel leuker dan katten bijvoorbeeld.
Normaal   Als je tegen je hondje praat zoals je tegen een kind zou kunnen doen – zou kunnen: ik heb altijd ‘normaal’ tegen mijn kinderen gesproken en niet in domme kinderzinnetjes als ‘Wat doet pappa nou?’. Sowieso vind ik over jezelf in de derde persoon praten al tamelijk onnozel – dan is er iets niet in orde met je. Nou ja, je zou het stiekem kunnen doen. Maar als je alle schaamte kennelijk voorbij bent en je het luid en duidelijk doet met zonnende campinggasten om je heen, dan is er langdurig werk aan de winkel voor een psychiater.

Dieren   Natuurlijk, dieren moet je goed verzorgen. Maar het moeten wel gewoon ook dieren blijven. Hierin zijn we doorgedraaid, want deze mevrouw is maar een willekeurig voorbeeld. Als je wel eens op hondenshow bent geweest weet je dat hele groepen mensen het onderscheid tussen medemensen of kinderen en honden niet meer kunnen maken. Hondenbegrafenissen en -crematies zijn er, en ik weet zeker zaken die ik hier niet eens kan verzinnen.

Een hond heeft recht op een hondenleven. “Zie je de koetjes al?”