Scheef

Toch stoort het me, zo'n scheve horizon

Een schrijver die redelijk vaak overhoop ligt met de regels omtrent de 't', 'd´ en 'dt', die ei en ij verwisselt en die ook nog moeite heeft met alle of allen: hoe serieus zul je zo'n auteur nemen? 

Ik weet het antwoord wel: niet heel erg serieus. 'Ga eerst maar eens een cursus Nederlands doen', denk ik dan al (te?) snel.

Zo verging het me een beetje toen ik recent de fototentoonstelling Rijzende Water van Kadir van Lohuizen bezocht, in het Scheepvaartmuseum in Amsterdam. Bij de eerste foto's stoorde ik me ontzettend aan de idioot scheve horizons. Tegen al mijn fotocursisten geef ik aan dat een scheve horizon echt niet kan: 'Dan loopt de zee leeg', licht ik altijd toe, in de hoop dat dit beeld blijft hangen.

Bij Kadir loopt de zee soms héél ernstig leeg. Misschien is dat zijn bedoeling wel, al gaan de foto's vooral over een zee die helemaal vol loopt, vooral door smeltende ijskappen.

Dat neemt niet weg dat de tentoonstelling als geheel behoorlijk indrukwekkend is. Behalve foto's zijn er ook filmbeelden, groot geprojecteerd. En dan komt de boodschap nog veel nadrukkelijker binnen. Indrukwekkend waar Kadir allemaal is geweest om deze foto's te maken - dat levert hem waarschijnlijk een ecologische voetafdruk van maat 52 op. En was Reizend Water als naam voor de tentoonstelling misschien ook wel op zijn plaats geweest. 

Ik zeg: gaan, naar die tentoonstelling. En dat geldt ook voor president Trump. Dat kan nog tot 10 mei van dit jaar. Zelfs als maar de helft uitkomt van wat Kadir laat zien en voorspelt - daarin nadrukkelijk bijgestaan door tal van wetenschappers - dan krijg ik het al Spaans benauwd en de neiging om mijn laarzen onder handbereik te houden. Want natte voeten zijn onvermijdelijk. Net als nieuwe migratiestromen, nu eens niet door oorlogsgeweld maar door wassend water. 'Het wassende water' zou ik overigens een nog passender titel hebben gevonden voor de tentoonstelling. Maar dat boek, van Herman de Man, heeft mij destijds dan ook bijzonder geboeid.