Er zijn van die dagen...

Heerlijk: met een fotomaat enkele dagen onbezorgd fotograferen in het Bayerische Wald. Spullen achterin de auto gooien en rijden maar. De heenweg is probleemloos, al betreuren we enigszins het gebrek aan sneeuw als we onze bestemming - 900 km verder - naderen. Maar de voorspellingen in deze zijn gunstig, dus we hopen op het beste.

Europese wilde kat
Fuji XT-3 | XF100-400mm | 1/90s | f/5.6 | ISO800 | uit de hand

Nederland heeft net een flinke storm achter de rug. Rondom onze woonplaats valt het mee: ik ‘app’ af en toe naar huis maar daar gebeurt gelukkig niets bijzonders in relatie tot de storm.

Europese wilde kat
Fuji XT-3 | XF100-400mm + 1.4x  | 1/15s | f/8 | ISO800 | statief

Als we ‘s avonds naar het Duitse nieuws luisteren horen we dat de storm ook onze kant op komt. Boven land, dus behoorlijk afgezwakt, nemen we aan. Maar dan ken je de Duitsers nog niet. Die laten hun peuter op een driewieler in de eigen tuin op het gras nog met een helmpje op spelen: je weet maar nooit. En dus volgt er voor ons een ‘rampscenario’: het deel waar de dieren in de zogenaamde Freigelände rondhuppelen wordt voor het publiek gesloten. Rood-witte linten voor de parkeerplaatsen, bordjes in drie talen: Verboden toegang, te gevaarlijk. Ja, er kan een boom omwaaien, takken kunnen afbreken…

De eerste dag besluiten we om in de omgeving wat andere zaken te gaan fotograferen. Er blijven immers nog twee dagen over. Maar bij het ontbijt horen we het al van de pensionhoudster: ook vandaag blijft het park dicht. Ja, dat zal wel, maar we gaan toch. We zien wel hoever we komen. Aanvankelijk gaat dat best goed. We lopen langs het enorme berenverblijf, zonder een beer te zien overigens. Het is koud, er valt een beetje sneeuw en de bruine beren zullen wel ergens in hun hol schuilen. Een roofvogelverblijf zit deels op slot en in het deel dat open staat is geen veer te bekennen. Bij het verblijf van de Europese wilde kat hebben we meer geluk: tussen enkele takken in zie ik de rug van een slapend exemplaar. We nuttigen de meegenomen koffie en waarachtig, er komt beweging in het prachtige dier. Onze camera’s klikken er lekker op los. Maar erg gul poseert het dier niet.

De lynxen. Daar willen we naar toe. Verderop zijn mannen aan het werk. Nu zul je het hebben. “Hebben jullie die borden niet gezien?” Ik overweeg wat te doen. Het zijn bosbouwers, geen politiemensen. Ze hebben geen enkele bevoegdheid om ons weg te sturen. Maar er dwars tegenin gaan zal weinig zin hebben, want dan bellen zij de politie. We druipen af. “En het park blijft tot zeker vrijdag gesloten”, melden de heren nog.

Naar huis dan maar. We reden 900 km om dieren in een enorm wildpark te fotograferen. En dat wordt op de dag van onze aankomst afgesloten omdat het af en toe even hard waait. Ik overweeg nog even of ik Angela Merkel een declaratie zal sturen.

Rond half één 's nachts ben ik thuis. Ik weet dat Zij morgen vroeg op moet, dus ik breng alles in stelling om zo stil mogelijk de bagage uit de auto binnen te krijgen om me daarna geluidloos naast haar in bed te laten glijden. Ik had een app gestuurd met maar één zin: We rijden naar huis dus laat de achterdeur open.

Sleutel in de deur: hij wil niet open. Nog eens op slot draaien en weer open. Nee toch... Heeft Ze toch de deur van binnenuit op slot gedaan. Macht der gewoonte. In de garage slapen? Hotel zoeken? Nee, ik wil mijn eigen bed in. Opbellen dus maar...

Bos op slot. Uit het bos worden gestuurd. En dan thuis ook de deur nog op slot. Er zijn van die dagen...