Als de deur open gaat zie ik hem eerst. Korte broek, buikje en een hemd zonder mouwen waardoor de tatoeage op z’n schouder goed zichtbaar is. Hij doet de toegangsdeur van het woongedeelte open en bukt zich. In zijn hand een hond. Nou ja, het zal wel een hond heten te zijn, maar het is zó klein dat het even later struikelt over praktisch elke grotere grasspriet. Aan het halsbandje van het mormel, dat af en toe keft als een speenvarken, zit een lijn van zeker tien meter.
Hij gaat nu eerst de hond uitlaten. Dat levert voor het diertje een wandeling op van naar schatting veertien meter. Het baasje hoeft maar vier meter te lopen: de rest van het uitje torst het minkukeltje de lijn als een zware last om de nek mee. In die vier meter ziet het baasje kans een sigaret op te steken.
Na het uitlaten (..) komt ook de vrouw uit de Black. Charmant, die tatoeages ook bij haar (..). En zo’n sigaret in de mond, het misstaat haar niet. (Je ziet, ik doe erg mijn best alle vooroordelen opzij te zetten.)
Buiten wordt een krukje neergezet. Elke tien, vijftien minuten komt het stel de rest van de dag zwijgzaam naar buiten om een sigaret op te steken. Althans, ik neem dat dit ritueel zich voortzet tijdens mijn afwezigheid. Ze begrijpen kennelijk wel dat een camper die meurt als Tata Steel onverkoopbaar is. Of roken ze buiten om het kortademige gedrochtje niet te veel te belasten met hun giftige dampen?
De volgende ochtend staan er twee stoelen en een tafeltje buiten. Echt gezellig, met een potje met plastic plantjes in het midden van de tafel. Ernaast zo’n asbak met een drukknop: als je erop drukt gaat de ronde ‘deksel’ draaiend naar beneden en voegt de peuk zich bij de rest van de verslavingsresten. Black heet hun camper, black zijn hun longen.
“Ja, we hebben een heerlijke vakantie gehad. Veel gewandeld met de hond.”
Na het uitlaten (..) komt ook de vrouw uit de Black. Charmant, die tatoeages ook bij haar (..). En zo’n sigaret in de mond, het misstaat haar niet. (Je ziet, ik doe erg mijn best alle vooroordelen opzij te zetten.)
Buiten wordt een krukje neergezet. Elke tien, vijftien minuten komt het stel de rest van de dag zwijgzaam naar buiten om een sigaret op te steken. Althans, ik neem dat dit ritueel zich voortzet tijdens mijn afwezigheid. Ze begrijpen kennelijk wel dat een camper die meurt als Tata Steel onverkoopbaar is. Of roken ze buiten om het kortademige gedrochtje niet te veel te belasten met hun giftige dampen?
De volgende ochtend staan er twee stoelen en een tafeltje buiten. Echt gezellig, met een potje met plastic plantjes in het midden van de tafel. Ernaast zo’n asbak met een drukknop: als je erop drukt gaat de ronde ‘deksel’ draaiend naar beneden en voegt de peuk zich bij de rest van de verslavingsresten. Black heet hun camper, black zijn hun longen.
“Ja, we hebben een heerlijke vakantie gehad. Veel gewandeld met de hond.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten