Voor het blad Focus en i.o.v. het Fotofestival aan de Maas (10-13 mei aanstaande) interviewde ik Nicole Robbers, beeldredacteur van o.a. NRC Handelsblad. Uit 18.000 in series verzamelde foto's selecteerde zij uiteindelijk 40 series die in het weekend van 10-13 mei aanstaande in het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam zullen hangen.
Mijn interview met haar verschijnt in met meinummer van Focus - ik neem aan dat dit eind april verschijnt.
Wat is een 'serie' eigenlijk? Hier de visie van het Fotofestival aan de Maas.
Er moet dus iets zijn dat foto's samen meer maakt dan een toevallige verzameling van beelden. Dat 'meer' gaat over de relatie die de foto's met elkaar hebben. (Je zou ook kunnen zeggen: de relatie die ze aangaan of krijgen doordat ze bij elkaar worden gezet.) Het feit dat ze door dezelfde fotograaf zijn gemaakt, of in dezelfde stad is op zich bijvoorbeeld normaal gesproken niet genoeg.
Veel mensen denken bij een serie aan een verhaal vertellen. Daar hoort dan een soort inleiding, een verhaallijn en een afsluiting bij. Maar dat hoeft helemaal niet. Een goede serie kan net zo goed gaan over een stemming, een gevoel dat wordt neergezet, of over de schoonheid der dingen, weergegeven in een aantal beelden waarbij de samenhang vaak sterk bepaald wordt door de beeldtaal die gebruikt wordt. Zijn de beelden niet sterk verhalend dan ligt wel het gevaar voor teveel herhaling op de loer.
De kijker ervaart iets veel sneller als een serie als je duidelijk dezelfde beeldtaal terug ziet in de foto's. (Beeldtaal gaat over het gebruik van zaken als licht en schaduw, scherpte versus onscherpte, afstand tot hoofdonderwerp, kleurgebruik, oogcontact of juist niet en ga zo maar door.) Maar als het verhaal heel sterk is, wordt de beeldtaal toch minder belangrijk lijkt. Met photoshop kan je natuurlijk veel beeldtaal elementen flink beïnvloeden. Op zich is daar niets mis mee, maar kritische kijkers zien dat meteen en ervaren dat lang niet altijd als positief.
Een goede serie bevat niet te veel en niet weinig beelden; van het begin tot het eind moeten de beelden blijven boeien en dat betekent dat herhaling van min of meer dezelfde beelden niet verstandig is. Als je als kijker het gevoel hebt dat er iets ontbreekt, dat er een gat in de serie zit, dan heb je te weinig beeldmateriaal. Zoals Nicole Robbers (onze curator) al heeft aangegeven, gaat "goed" uiteindelijk vooral ook over de stopping power van de foto's; als kijker moet je even stil willen blijven staan om de beelden in je op te nemen. Je nieuwsgierigheid moet worden gewekt en even later kan je je het beeld nog herinneren.
Er zijn verschillende auteurs die lijstjes hebben opgesteld over typen series (rapportage, documentaire, uitdrukken van een emotie, associatief, typologie, sequenties, etc.) Voor het inzenden voor het FfadM maakt het niet uit in welke hoek je bezig bent. Het mag allemaal!
Hetzelfde geldt voor de presentatievorm; die is wat ons betreft vrij. Verras ons met voorstellen voor interessante multimediale toepassingen of presentatie vormen! Maar onthoud wel dat het uiteindelijk om fotografisch beeld gaat. Als de presentatievorm het beeld gaat domineren dan haken wij waarschijnlijk af.
 |
| © Bas Berkhout |
Wat is een 'serie' eigenlijk? Hier de visie van het Fotofestival aan de Maas.
Er moet dus iets zijn dat foto's samen meer maakt dan een toevallige verzameling van beelden. Dat 'meer' gaat over de relatie die de foto's met elkaar hebben. (Je zou ook kunnen zeggen: de relatie die ze aangaan of krijgen doordat ze bij elkaar worden gezet.) Het feit dat ze door dezelfde fotograaf zijn gemaakt, of in dezelfde stad is op zich bijvoorbeeld normaal gesproken niet genoeg.
Veel mensen denken bij een serie aan een verhaal vertellen. Daar hoort dan een soort inleiding, een verhaallijn en een afsluiting bij. Maar dat hoeft helemaal niet. Een goede serie kan net zo goed gaan over een stemming, een gevoel dat wordt neergezet, of over de schoonheid der dingen, weergegeven in een aantal beelden waarbij de samenhang vaak sterk bepaald wordt door de beeldtaal die gebruikt wordt. Zijn de beelden niet sterk verhalend dan ligt wel het gevaar voor teveel herhaling op de loer.
De kijker ervaart iets veel sneller als een serie als je duidelijk dezelfde beeldtaal terug ziet in de foto's. (Beeldtaal gaat over het gebruik van zaken als licht en schaduw, scherpte versus onscherpte, afstand tot hoofdonderwerp, kleurgebruik, oogcontact of juist niet en ga zo maar door.) Maar als het verhaal heel sterk is, wordt de beeldtaal toch minder belangrijk lijkt. Met photoshop kan je natuurlijk veel beeldtaal elementen flink beïnvloeden. Op zich is daar niets mis mee, maar kritische kijkers zien dat meteen en ervaren dat lang niet altijd als positief.
Een goede serie bevat niet te veel en niet weinig beelden; van het begin tot het eind moeten de beelden blijven boeien en dat betekent dat herhaling van min of meer dezelfde beelden niet verstandig is. Als je als kijker het gevoel hebt dat er iets ontbreekt, dat er een gat in de serie zit, dan heb je te weinig beeldmateriaal. Zoals Nicole Robbers (onze curator) al heeft aangegeven, gaat "goed" uiteindelijk vooral ook over de stopping power van de foto's; als kijker moet je even stil willen blijven staan om de beelden in je op te nemen. Je nieuwsgierigheid moet worden gewekt en even later kan je je het beeld nog herinneren.
Er zijn verschillende auteurs die lijstjes hebben opgesteld over typen series (rapportage, documentaire, uitdrukken van een emotie, associatief, typologie, sequenties, etc.) Voor het inzenden voor het FfadM maakt het niet uit in welke hoek je bezig bent. Het mag allemaal!
Hetzelfde geldt voor de presentatievorm; die is wat ons betreft vrij. Verras ons met voorstellen voor interessante multimediale toepassingen of presentatie vormen! Maar onthoud wel dat het uiteindelijk om fotografisch beeld gaat. Als de presentatievorm het beeld gaat domineren dan haken wij waarschijnlijk af.
Reacties
Een reactie posten