Nu ik zo dicht bij de twee oorlogsgraven in Bergen op Zoom woon ben ik daar nog wel eens even te vinden. Als het gesneeuwd heeft, als er herfstkleuren zijn en als de rododendron bloeit, zoals begin mei.
Altijd overvalt me daar een enorm gevoel van verdriet en eigenlijk ook woede. Al die jonge mannen hier, ruim 1100 Canadese en bijna 1300 Britse soldaten. Dood, vermoord, omdat een gek bedacht dat het Duitse volk meer ruimte nodig had om te overleven. En natuurlijk, met alleen het Arische ras, zo verheven boven alle andere minderwaardige rassen, zou de wereld alleen maar beter worden. Hoe anders zou het - gelukkig - lopen, maar ook: hoeveel onnodig leed heeft dit allemaal veroorzaakt.
Ik zag recent - eindelijk - de film Saving Privat Ryan. Bijzonder indrukweekend, vooral de beginscenes van 6 juni 1944 (D-Day). De afgelopen dagen was ik op Walcheren, dat door de geallieerden in 1944 onder (zout) water is gezet. En ik las net het boek De Slag om de Schelde en Mein Kampf, de vertaling in het Nederlands (al moeilijk genoeg) van het werk uit 1924-1926 van A.H., dat hij zo'n anderhalf decennium voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog schreef. Als ik dat lees kondigt hij daar onverbloemd die oorlog aan. Inclusief de vernietiging van 'de Jood' en het 'internationale Jodendom'. En toch... en toch gebeurde het.
Naast de rododendron bloeit begin mei ook de blauwe regen.
De oorlogsgraven worden keurig onderhouden, dag in dag uit. Voor de nabestaanden, uit dankbaarheid en respect voor al die mannen die stierven voor onze vrijheid. Dat klinkt als een cliché, maar het is o zo waar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten